Rhyl - Llandudno

Nog best druk zo'n dag, ik zou bijna vergeten om een stukje te schrijven. Nu terwijl ik zit bij te komen met een biertje en wacht op mijn pizza, maak ik een begin.

Bij het ontbijt lag de kat Ronnie op tafel in de onderkant van de stoel die daar omgekeerd op tafel stond. De twee katten in huis zijn broertjes, en genoemd naar Ronnie en Reggie Kray, the Kray twins. Dit tweetal was een bekend stel boeven, waar ook blijkbaar de film Legend over gemaakt is. Dit alles gedeeld door de hostess tijdens het koffiedrinken. Ze hield er aparte ideeën op na over hoe de ene acteur beide broers had kunnen spelen. Volgens haar was het een kloon. Nog wat andere opmerkingen in de richting van samenzweringstheorieën en ik wist genoeg: wappie.

Eerst doel het kasteel in Rhuddlan. Mooie ruïne maar helaas vandaag bleef het hek dicht. Door naar de kust om National Cycle Route no. 5 te volgen naar Llandudno. Onderweg nog even bij de Lidl wat proviand gescoord en een cappuchino met lime-cocoscake bij de koffietent aan de overkant.

Langs de kust is het echt vergeven van de trailerparken, hutje mutje met ruimte voor een auto ertussen. En iedereen heeft een hond, of twee of drie. Noord Wales is een populaire bestemming, want komend weekend zit de boel redelijk vol. De komende 2 nachten in Llandudno zijn OK, maar de reservering die ik via Airbnb had aangevraagd on Bangor werd helaas afgewezen. Ik moet vanavond dus nog even op zoek. Booking.com heeft 0 hits in deze buurt voor de komende dagen. Via Google maps en dan door naar wat andere sites zal het wel lukken iets te vinden. Maar dat leidt wel af van het doen van leuke dingen.

Het binnenrijden van Llandudno via de naar rechts gebogen kustweg was speciaal. Links allemaal mooie huizen en in de verte de (lokaal) beroemde pier en daarachter Big Orme. De fiets weggezet, bagage naar boven, een douche en weer lekker naar buiten. De temperatuur was aardig aan het oplopen, en er waren gezellig veel mensen op de been. De pier verkend, een rondje in het reuzenrad, een hamburger en daarna een cappuchino gescoord, een blik geworpen in de 'arcades', zeg maar speelhallen met kermisspelletjes. En er was een leuk winkeltje met allerlei speciale Legopoppetjes. Het geheel van de pier deed me een beetje nostalgisch aan. Ik weet niet of dit ook zo door de Britten gevoeld wordt, of dat dit voor hen juist volledig tot de huidige tijd behoort.

In de verte zag ik TRAM op een dak staan. Ik had gelezen dat je met een 120 jaar oude tram naar de top van Big Orme kon, en er was nog genoeg tijd tot de laatste rit naar beneden. Heel leuk, zeker nostalgisch ook voor de Britten (voor het eerst Welsch horen spreken, totaal onverstaanbaar) en ook toeristisch, maar het scheelt een eind lopen en het uitzicht is de moeite meer dan waard.

Nu dus nog een cappuchino'tje en dan hopelijk kennismaken met host en hostess. Is het nu een hotel of gewoon een groot huis met verhuurde kamers... een receptie is er niet dus ik vind het geen hotel, ook al staat het op de gevel. Vanavond dus maar weer verder plannen. Het moet niet op werken gaan lijken...

Eerste etappe in Wales

Na een prima ontbijtje met bacon and cheddar cheese crumpets (als je het niet weet, gewoon bestellen, dan zie je het vanzelf, net als ik) ging ik weer gepakt en gezakt op weg. Het regende, en om de 1e bocht begon mijn GPS meteen vrolijk te kraaien dat de 1e klim kon beginnen. Hoera, met koude benen. Maar goed, het lukte, en ik was meteen lekker warm. De afstand was iets meer dan 20 km naar Rhyl, niet veel maar ik moest de etappes ergens opdelen en hier kwam ik op uit. Ik zou dus al weer vroeg op de plaats van bestemming zijn. Het inchecken is afhankelijk van wanneer de hostess beschikbaar is, dus er werd wat afgecommuniceerd. Ik besloot om zo langzaam mogelijk te fietsen en overal onderweg te stoppen om te kijken, en te genieten van het ene mooie dorpje, weggetje en kerkje na het andere. 

Ik zag onder andere een kerk met klooster waar iets van retraite-trainingen konden worden gevolgd, en mevrouw die bij haar soort van volkstuintje jonge eendjes had, die ze in de gaten hield. Een eind verder was er een soort Milk Bar, waar je warme melk met siroop kon kopen, keuze uit meer dan 100 smaken. En op een gegeven moment zag ik een bordje Waterval. Daar ook maar even langsgereden. Best een mooie, vlakbij of eigenlijk in het dorpje Penisa.

Ik moest erg lachen om een golfbaan waar schapen op liepen. En ik maakte een klein omweggetje naar het kustdorp Prestatyn om Fish & Chips te eten. Ik vond het ‘mwa’. Ten behoeve van de overige maaltijden bij de Tesco nog een pak crackers en een potje jam gehaald. Ik stond nog geen minuut voor de deur of daar was de hostess al. 

Er bleek een probleempje met de douche te zijn, dus er werd een korte uitleg gegeven: niet aan de thermostaatknop komen, de geiser staat afgesteld op 45 graden. Oe, dat is best heet… maar met kunst en vliegwerk toch het zweet er weer afgekregen. Als je mij een beetje kent, ik kom natuurlijk toch aan de thermostaatknop. Het was mij al snel duidelijk wat het probleem was: de warme en koude waterleidingen zitten duidelijk verkeerd om! Dit natuurlijk even gemeld. Heel vriendelijk kreeg ik een potje thee, een notenreep en wat fruit. Heerlijk. Wifi erbij en ik was helemaal happy. Tijd om weer een stukje te typen en wat te gaan kijken naar de planning voor komende dagen. En terwijl ik dit typ, komt een van de twee katten des huizes binnen met een dood kuiken in de bek…

Ferry across the Mersey

Het was me gisteren ook al opgevallen, en vandaag weer, er zijn heel veel daklozen in Liverpool. Vanmorgen wilde ik met mijn fiets de deur van het hotel uit, maar er zaten twee mannen te praten op de stoep. Een dus duidelijk dak- en ook haveloos, en een beetje de weg kwijt helaas, de ander een jongeman. Gedrieën werkten we de fiets met tassen de deur uit zonder de deur tussendoor in het slot te laten vallen. De dakloze meneer begon nu ook mij in het gesprek te betrekken. Veel verder als Holland, Ierland (waar de andere man vandaan bleek te komen) en wat schelden op het onderwijssysteem kwam hij niet. Ik hield afstand, met de fiets ertussen, en probeerde buiten de spetterzone te blijven. Op het moment dat het zonder escalatiegevaar kon, sprong ik op mijn geladen fiets en was weer onderweg, 9.15 uur en 45 minuten om bij de ferry te komen. Inderdaad, die van het liedje van Gerry and the Pacemakers.

Druilerige FAB Four 

De dag was weer druilerig en koud begonnen. Het veergebouw was nog niet open, en ik maakte een praatje met twee dames, naar bleek moeder en dochter. Gelukkig kwam er al gauw actie en konden we naar binnen. Kaartje kopen, en ik hoorde ineens Nederlands. Dat bleek een groepje van vier Nederlandse heren. Ook daar weer even mee gebabbeld. Iedereen is op een of andere manier geïnteresseerd als ze mijn bepakte fiets zien. En iedereen vind het ook bijzonder. Ik ben ook blij en trots dat het tot nu toe allemaal zo goed lukt.

De veerboot maakte een half rondje over de Mersey, en krakende speakers lieten afwisselend een vrouwen- en een mannenstem horen met wetenswaardigheden over wat je allemaal kon zien aan de oever. Er moest nog even gewacht worden op de veerboot naar Belfast, en toen die gekeerd en op snelheid was, konden we aanleggen. Ik stond te wachten aan de andere kant van waar ik ingestapt was. Niemand ging van boord, er lag ook geen loopbrug. Net op tijd zag ik dat aan de achterkant van de veerboot een looplank werd opgehaald, en ik nam een sprint al roepende dat ik nog van boord moest. Dat ging snel, de boot had echt nog geen 30 seconden aan de kant gelegen… Om aan de overkant verder te gaan moet je wel op tijd uitstappen… Ook weer gelukt.

Aan “Woodside” stonden allemaal leuke huisjes, een beetje als een kerstmarkt, maar dan wél leuk, zo te zien gemaakt van pallethout. Bij één kocht ik cake, bij de ander koffie. Heerlijk even opladen, en ook hier weer een meneer die naar mijn fiets stond te kijken. Van oorsprong Chileen, nu hier woonachtig, en ook een fietser. Hij vroeg of er niet wat gewicht naar voren verplaatst moest worden. Ik zei dat het zo wel ging, maar dat ik er wel achter was dat ik waarschijnlijk met iets minder spullen toe zou kunnen. Hij vertelde dat hij regelmatig ook op pad gaat, met alleen een tas in het frame, zeg maar zo’n gereedschapstas.

De rivier Dee

Eenmaal goed onderweg en weer een beetje warmgefietst, zat ik toch wel echt gewoon te genieten van het fietsen, het buiten zijn, het uitzicht, de picknick vlak nadat ik via de brug over de Dee Wales had bereikt en niet te vergeten, het opklarende weer. 

Ik wist dat de route de laatste 4 km flink zou gaan stijgen, dus ik was er mentaal op voorbereid. Het eerste stuk van de klim tot een stukje dalen ging goed, en ik pakte daar even een klein rustmomentje om de Craft uit te trekken en de zonnebril op te doen. Het uitzicht halverwege was al erg mooi. Maar het venijn zat ook hier weer eens in de staart. Mooie holle weg tussen steile rotsen, soort Lord of the Rings, maar flink steil. Ik dacht, ik doe dit helemaal voor mezelf, en hoef niet tot het gaatje, dus weer lekker een stukje lopen.

Hier heet het Pentre Halkyn. Betekenis geen idee… Welsch is een erkende taal in de UK met dubbele vermelding op veel aanduidingsborden, zo zag ik langs de weg. 

Ook met de vele foto’s op Booking.com is het nog maar afwachten of een hotel ook echt leuk is. Deze is erg prettig. De fiets staat weer veilig in het opberghok. Er is een bad op de kamer, makkelijk voor de kattewasjes, en… het hotel is ook een beetje een wellness annex sport resort. Sporten had ik al genoeg gedaan, maar een rondje wellness kon er best achteraan. Stoombad, sauna, koude douche, jacuzzi, je bent zo een uurtje lekker van de wereld. En het uitzicht vanuit de buitenjacuzzi! Het hele gebied vanaf Peak District tot hier was prachtig te zien. Dit houdt niet op foto’s! 

Terug op de kamer mijn wasje uitwringen. D.w.z. uitknijpen, in een handdoek rollen, handdoek onder je voet klemmen en met je handen de rol nog verder uitwringen. Heel veel vocht blijft dan in de handdoek achter, wat uren droogtijd scheelt. (Dank aan mijn schoonmoeder voor deze tip.) Dan ophangen met blauwe knijpers (Tanja) aan een meegenomen draadje tussen douchekop en handdoekenrek. Kind… 

Liverpool - voetbalstad aan de Mersey

Gisteravond kreeg ik het even benauwd, het leek uit de online informatie dat er zondag geen veerboten zouden varen naar Birkenhead, het stadsdeel aan de overkant. Dan zouden alternatieven zijn om de trein te nemen of ….

Door de tunnel van 5 km te fietsen. Op bepaalde tijden mag dat, m.n. zondag vóór 8 uur. Zou wel spectaculair zijn, maar ik zat er toch even mee. Lang verhaal kort, de veerboten gaan wel. Door deze wakeups, ook van het dure extra dagje hotel, probeer ik nu wat verder vooruit te plannen.

De rest van de dag lekker door de stad gelopen, muzeumpje hier, cathedraaltje daar, kortom ik vermaak me wel. En overal kom je voetbalsupporters tegen. De wedstrijd moet nog beginnen, maar enkele straten liggen al bezaaid met flessen en blik, en vele lopen met een sixpack of een plastic tas. En wat een ongelofelijke hoeveelheid veel- en veel te dikke wijven op straat!

Ik ga zo de tv maar eens aanzetten. Lijkt me veiliger, en ik ben best wel moe dus ik weet niet of ik het eind ga meemaken. 

Naschrift: niks tv, alles achter de betaalmuur. Wel op de iPad via YouTube. Toch de 2e helft in een kroegje wezen kijken. Helaas verloor Liverpool, ik had het gejuich wel mee willen maken.

Manchester - Liverpool

Het was weer een redelijke kluif vandaag, bijna 60 km. Ik voel mijn armpjes en beentjes wel. De route was gepland via de National Cycle Route 62. Deze maakt deel uit van the Trans Pennine Trail,

dat de Noordzeekust met de Ierse Zeekust verbindt. Dit is een soort lokale variant van het Pieterpad, zeer populair bij Britse wandelaars, fietsers en ruiters. Het houdt zoveel mogelijk de vrije (fiets)paden aan. Daar zitten heel mooie stukken bij, en ook fiets je zo nu en dan achter een fabriek langs tussen twee hekken, terwijl je denkt wat heb ik nu onder mijn schoen zitten… Het pad varieert van drie meter breed asfalt via gravelpad en klei, tot 10 cm gruis tussen de nodige brandnetels door. Het pad liep langs het kanaal tussen Manchester naar Liverpool en langs de Mersey rivier. Prachtig om langs te fietsen. Een straffe wind, dus ik had mijn regenjack weer aan als windstopper, en oordoppen in tegen de continue ruis.

Een koffiekar op precies de goede plaats voor mijn “second breakfast”, en later een plekje uit de wind voor een picknicklunch, helemaal goed. De hindernissen bestonden uit een paar trappen vandaag. Ik was dit keer niet zo verbaasd, omdat ik het had gezien bij het plannen. Gelukkig hoefde ik alleen trap af. De treden waren precies een fiets lang, en niet te hoog, dus de bagage kon er gewoon op blijven.

Rond 15.00 uur reed ik Liverpool binnen. Een vlekkeloze rit! Ik vond al snel mijn hotel, Liverpool Inn. Tenminste, dat dacht ik. Mijn fiets aan het hek vastgezet, alles mee naar binnen, en naar de receptie. Daar zaten een paar mannen in de lobby wat vreemd te kijken. Ik vroeg of ik kon inchecken. Nee, meneer, dit hotel is alleen voor vluchtelingen. Hè? Oké dan… Dus ik vroeg waar komen die vluchtelingen vandaan. Uit Iran, Irak, Syrië, noem maar op, de meeste via Duitsland en Frankrijk. Maar verderop aan de overkant zit nog een hotel dat ook zo heet. Aha! De nummering was ook niet echt aanwezig, dus ik was puur op de naam afgegaan.

Uiteindelijk toch gevonden. Ik besloot om een nacht bij te boeken, want één dagje Liverpool is niet genoeg en ik moet ook even bij kunnen komen. Nou, dat werd de hoofdprijs. Of toch een flink deel van de straatprijs in ieder geval. Blijkt er zondag een Home coming parade te zijn voor de lokale voetbalclub… alle airbnb- en hotelprijzen door het dak… Ondanks de hoge prijs was hier een nacht bijboeken toch de beste optie. Oh, well, hey ho en ladida.

Nu maar eens een rondje lopen. Wat een kermis, echt ingesteld op toeristen. McDonalds, etc. en legio kroegen met bakken herrie en veel bierdrinkers. Nee waar moet je zijn in Liverpool als muziekliefhebber: The Cavern Club. In begin jaren 60, net voor mijn geboorte, hadden de Beatles daar hun eerste optredens. Het concept is daar doordeweeks dat er bijna doorlopend muziek is, en je soms gratis, soms voor een entreeprijs naar binnen kunt en een biertje pakken en naar de muziek luisteren. Het was een lekker sfeertje, ondanks of dankzij het nog redelijk vroege uur.

Een paar “hen parties”, redelijk wat oudere jongeren en de nodige toeristen. Eerst trad een solist met versterkte accoustische gitaar op, en daarna een driemansband die The Grey Twins heette. De drummer was kaal, dus die telde zeker niet mee, en die andere twee leken niet op elkaar. Nou ja, heel lekker neergezet sfeertje, Beatle covers afgewisseld met Brit pop nummers van o.a. Robbie Williams, Amy Winehouse, etc. Er waren maar twee nummers of zo die ik niet kende. En weer een bucketlist dingetje afgevinkt!

Toen moest ik nog eten… dat werd dan maar een Whopper. De meneer van een Italiaans restaurant maakte speciaal voor mij cappuccino to go, want bij de Italiaan hebben ze goede koffie. Op de terugweg even een ontbijtje gescoord bij de Tesco Express, de lokale AH To Go zeg maar. Sandwich, banaan, yoghurtje en een sinaasappelsap, daar kan ik wel mee toe tot Second Breakfast.

De fiets staat inmiddels niet meer op straat aan een lantaarnpaal, maar gewoon binnen in het rommelhok. De nachtportier vond het geen probleem. Had hij ook even iets te doen. Of ik voetbalfan ben? vroeg hij. Nee, niet echt, ik kijk het wel, maar… Nou, zondag loopt hier 300.000 man door de stad, zorg dat je dan niet naar de Docks gaat, want dan kom je niet meer weg.

Liverpool fc-parade

Disley - Manchester

De hostess van de bnb in Manchester (soort van voorstad, zeg maar zoals Sloten bij Amsterdam) wilde £20 voor het bewaren van mijn tassen. Dat heb ik dus niet gedaan. De bedoeling was om ‘s avonds pas contact op te nemen met Ron, een oud-collega. Maar die vond het geen probleem als ik mijn tassen zolang bij hem zou stallen. Dus Rons huis werd mijn 1e doel voor vandaag.

Weer een leuke route uitgepuzzeld en op mijn gps gezet. Maar ja, Engeland zou Engeland niet zijn als er niet toevallig ineens een hek staat waar je alleen door kan als je alles van je fiets haalt, of waar je je fiets overheen moet tillen. Allemaal leuk, maar één hek was helemaal niet geschikt voor een fiets. Gelukkig was die via de naastgelegen woonwijk nog te omzeilen. Inderdaad was de route leuk, langs water (stukje van rivier de Mersey) en door een park. Ook kwam ik nog een leuke farm house shop tegen met goede cappuccino. Tassen afgedropt bij Ron, geen spat veranderd in 3-4 jaar, maar de bijpraatsessie uitgesteld tot die middag, want ik wilde naar het Science and Industry museum. 

Afgezien van het stuk over de textielindustrie, wat mooi was, en de replica van “the baby computer”, vond ik het over het geheel genomen wat karig. Bij het naar buiten gaan, bleek ook dat de oorspronkelijke markthallen niet meer in gebruik waren van het museum. Dat deel van de collectie, met o.a een Concorde, was verplaatst naar het vliegveld in de buurt. Die afstand zag ik niet meer zitten om te fietsen.

Het museum ligt dicht bij het centrum van de stad. Nog een prachtig 18e eeuwse bibliotheek bezocht en een blik geworpen in de cathedral. ‘s Avonds met Ron samen een drankje (IPA) en een hapje (Indiaas-Nepalees) gedaan. Heerlijk bijgepraat en verdergegaan waar we een paar jaar geleden gebleven waren. Goed gevoel. Daarna een hotel geboekt voor morgen, en nu is het hoog tijd om de oogjes dicht te gaan doen, anders doen ze het zelf…

Prachtige regenrit met opklaring

De laatste schroefjes aan mijn nieuwe fiets aangedraaid, betaald en afscheid genomen van Sylvia en John. Als je eenmaal rijdt, valt de regen best mee.

Even naar de rechterkant van de weg voor een foto

Een Craft, wielershirt en regenjack boven een wielerbroekje en bergschoenen was de keus vandaag. Ik hield het prima warm en droog, en een beetje natte benen is geen ramp.

Vanuit de Camphill gliding club via Tideswell, bij Millsdale het oude tracé van een tramway opgepakt. Een mooi stukje historie. Verderop volg ik een kanaal. De tramway en kanaal sloten op elkaar aan om de gewonnen limestone en dergelijke producten uit de streek naar Manchester te vervoeren. De trams werden, net als de schuiten, door paarden getrokken. Allerlei bedrijvigheid ontstond bij het punt waar overgeladen werd. Bijzonder om te zien. Van mijn paragliding-instructeur Steve had ik gehoord dat zandsteen, dat bijvoorbeeld ook veel gebruikt werd voor het bouwen van kerken en die mooie gebouwen in Cambridge, eigenlijk niets anders is dan in honderdduizenden jaren samengeperst zand van een prehistorisch strand. Logisch.

In de huidige tijd wordt het kanaal gebruikt voor recreatie en pleziervaart, met de specifiek Engelse smalle channel house boats.

Ook lekker dat het pad langs het kanaal niet stijgt of daalt. De omgeving doet dat wel, dus dit is een comfortabele keus. De nieuwe fiets doet het geweldig. Nu ga ik niet meer kapot als het heuvelop gaat. Al blijft het hard werken om bijna 100 kg omhoog te takelen aan een fietsketting op beenspierkracht alleen.

En nu ben ik een uur te vroeg in Disley om in mijn hotel in te checken, dus schrijf ik dit onder het genot van een half pint session IPA in de White Horse pub, een stukje verderop.

Straks dus inchecken en na een douche mijn moeder even facetimen. En dan plannen maken voor morgen!

Naschrift: toen ik in de White Horse wilde eten, bleek er die avond een pub quiz te zijn. Zat ik ineens met vier wildvreemde mensen aan tafel te quizzen. Thema: Engelse royalty. Toch een vraag kunnen beantwoorden, dankzij de Netflixserie The Crown.

Laatste dagje bij de Camp hill gliding club

Vandaag stonden er twee dingen op het programma: nieuwe fiets ophalen en overbouwen van wat onderdelen, en het maken van een vlucht in een zweefvliegtuig. Ik ben hier nu toch, dus...

Met de weersverwachting gerekend werd het eerst vliegen. De instructeur vond dat er genoeg tijd tussen de buien zou zijn om gewoon in de morgen te starten. Er waren nog een man en vrouw die ook wilden vliegen, en gezamenlijk kregen wij de briefing. Basistheorie over vliegen en hoe de parachute aangedaan en bediend moet worden, eigenlijk net zoiets als de flight safety instructies in een commercieel vliegtuig. Het tweezitter zweefvliegtuig werd meegenomen naar de startplaats achter de tractor aan een touw en met mij aan de vleugeltip om het vliegtuig te sturen. Na de vereiste formaliteiten en betalen, dat hier blijkbaar wettelijk gezien voor vertrek moet gebeuren, was het eerst de beurt aan Tom om met instructeur Brian mee te gaan. Bij het zien van het opstijgen aan de lier en het loshaken kreeg ik al weer kippenvel, omdat de herinneringen bovenkwamen hoe gaaf het ook alweer was. 

Het vliegveld ligt boven op een heuvel. Dat betekent hier, dat bij de westelijke wind van vandaag gebruik gemaakt kan worden van de opstijgende wind die ontstaat als de wind tegen de heuvel blaast. Dat zag er vanaf beneden ook al weer zo gaaf uit dat ik bijna niet kon wachten. Goed voor Tom was dat het prima lukte om de stijgwind te pakken, en zo’n 20 minuten boven te blijven. Het landen moet bij deze windcondities dan weer een beetje extreem gebeuren, met vrij hoge snelheid om door de windgradiënt heen te prikken, om beneden te kunnen komen.

Nadat Tom weer op aarde was, mocht ik de parachute aandoen en plaatsnemen voorin de cockpit. Brian draaide zijn standaard introductieverhaaltje af, en werkte zijn checklist af. Klaar om te gaan, en de lierkabel werd strakgetrokken. Het sein om te gaan werd gegeven, en met mijn handen aan de schouderriemen onderging ik de g-krachten. De 5-liter V-6 liermotor zorgde ervoor dat we met veel gesuis heel snel op 800 voet boven het veld hingen. Als de kabel wordt losgekoppeld, keert de rust terug, altijd een mooi moment van de vlucht. Je kijkt om je heen en je stabiliseert de horizontale vlucht. Wauw wat een omgeving! Brian zocht meteen de hellingwind op, en we stegen daarop door naar zo’n 1000 voet. Het

vliegtuig beweegt daarbij nauwelijks ten opzichte van de grond, maar er is wel luchtsnelheid zodat het vliegtuig wel gewoon in de lucht blijft, en bij het goed kiezen van de juiste afstand van de helling zelfs stijgt. Een vleugeltip wordt even opgetild. Brian pakte meteen de thermiek door de zwever in een nauwe linkerbocht te zetten, en probeerde hier nog meer hoogte te winnen. Dat lukte, en we stegen in korte tijd met 6 knopen naar 1400 voet. Maar meteen daarna maakt de variometer, die met geluidjes stijgen en dalen aangeeft, ontevreden knorgeluiden omdat we met 4 voer per seconde hoogte verliezen… tja what goes up must come down.

Ik zal het niet nog veel langer maken. Een van de mooiste dingen in de buurt te zien is de dam waar in de 2e wereldoorlog de “dambusters” oefenden. En als laatste moet ik vermelden dat ik na het stukje zelf sturen en de turbulentie die daarna volgde toch wel misselijk werd. Na bijna een half uur was ik blij dat ik weer op de grond stond en frisse lucht kon inademen. Dit was toch wel de meest extreme, maar ook een van de mooiste vluchten die ik gemaakt heb, en het kokhalzen neem ik graag op de koop toe. Het was echt geweldig mooi!

s’ Middags ben ik met John mijn nieuwe fiets wezen halen. Gelukkig moest John zelf ook nog wat gereedschap ophalen dat hij besteld had, in dezelfde buurt in Chesterfield, dus ik voelde me niet bezwaard om weer van zijn diensten als chauffeur gebruik te maken. Zulke lieve mensen John en Sylvia. Sylvia had er zelfs aan gedacht om een sandwich voor mij mee te geven.

De rest van de middag heb ik heerlijk in de zon met een mok Nescafé (nou heerlijk) fietsenmaker gespeeld  met al het gereedschap dat ik bij me heb, en spullen overgezet van oude naar nieuwe fiets. Ook proefgereden en het zadel afgesteld, en de tassen erop gehangen. Morgen moet ik die nog even finetunen.

Tijdens en na het eten in de bar weer de gezellige gesprekken met de verschillende zweefvliegers van de club, met de nodige humor en zelfspot. Ik kan daar ook erg van genieten! Fawlty Towers is het niet, maar de meesten zouden daar als gasten niet misstaan. Na een whiskey, aangeboden door ene Bob, is het nu weer tijd om dit verhaaltje te typen met Dire Straits - So Far Away op mijn oren en voor een paar uurtjes slaap. Morgen naar Disley, via een oude tram track en weer een kanaaloever. Lekker vlak, na een eerste stuk met klimmen en dalen. Ik denk dat dat op deze fiets een stuk beter zal gaan. De oude blijft hier achter, gedoneerd aan John en Sylvia. Die krijgen morgen bij het afrekenen wel een fooi. Welterusten!

Paragliding les 2

Vandaag was er inderdaad minder wind dan gisteren, dus er kon weer gespeeld worden met vliegschermen. Steve de instructeur had een veldje 10 minuten rijden verderop uitgezocht. Maar daar stonden koeien dus het werd het volgende veldje. Nu was het de bedoeling om van de heuvel af te rennen, een stukje te vliegen en onderaan in het veld weer te landen. Met deze wind lukte het inderdaad om theorie in praktijk om te zetten en jawel! Ik heb zelf gestart, gevlogen en geland! Niet alle pogingen waren even succesvol. En zelfs bij een prachtig stukje gecontroleerd de heuvel afzweven kreeg ik het voor elkaar om te eindigen met mijn voet in een koeienvlaai... Maar toch een leuke ervaring. De komende dagen zal de wind te hard zijn, dus dit was voorlopig de laatste keer.

De rest van de dag ging op aan fiets zoeken (met John in zijn MG cabrio, ook heel leuk), eten en plannen van het vervolg na woensdag.

Paragliding les 1

Niet veel foto's vandaag, want bij paragliding heb je al je aandacht nodig. Het ging door, ondanks redelijk wat wind, maar voor de ground handling oefeningen die wij deden, was het te doen. We verzamelden bij een "Free House" in de buurt, zeg maar pub, ik weet het verschil ook niet. Daar eerst wat theorie, wat vlug ging, aangezien ik al wat meer ervaring heb met diverse vormen van vliegen. Desondanks lette ik goed op. Er gingen behalve Steve, de instructeur, nog twee trainees mee. Zij hadden al wel wat meer ervaring, maar ook voor hen bleef het vandaag bij ground handling.

Dat wil zeggen je parasail (glider, zegt de instructeur) omhoog brengen met je rug in de wind, waardoor alles tegengesteld werkt, maar soms ook weer niet. Je hebt A lines, B lines en control lines, en dan moet je ook het verschil tussen links en rechts goed onthouden... soms gekruisd werkend dus.

Goede herhaling voor mezelf: het begint met Building the wall, waarbij je dus met je rug in de wind staat en de lijnen gekruist voor je, rechts over links. Je houd de contol lines in je handen, achter je, armen naar achteren dus. Daarmee trek je de achterkant van de glider naar je toe, waardoor hij niet meteen weg wil. Door een achterwaardse stap breng je de leading edge, de voorkant van de vleugel, omhoog zodat er een mooi rond muurtje voor je ontstaat. Door links of rechts te stappen, houd je het muurtje overal even hoog, en door naar achteren of naar voren te stappen, vergroot of verklein je de spanning op de lijnen. Meer spanning is vleugel omhoog, minder spanning is geen vleugel maar een slappe doek. Dan pak je de B lines erbij, die net als de control lines, aan de achterkant van de vleugel bevestigd zijn. Dan ga je voelen en naar de windzak kijken hoe de wind is. Als het goed voelt voor een start, en dit is de theorie, laat je de B lines los, pakt de A lines en zet de glider omhoog terwijl je achteruit loopt. A lines meteen weer loslaten. Al die tijd heb je de control lines nog gewoon in je handen. Zakt hij links weg, links trekken, niet naar links lopen. Zelfde voor rechts. Zover het stuk wat we vandaag geprobeerd hebben. Nu de praktijk.

Zolang de glider op de grond ligt, lukt alles vrij goed. Maar met de 1e poging de glider boven me te zetten, viel ik en werd op mijn buik door de alom aanwezige schapenstront gesleurd… Daar lig je dan, hoe krijg ik nu die control lines voldoende aangespannen om die vleugel in te laten zakken. De truc is de draden om je handen / polsen te wikkelen. Gelukkig was Steve de instructeur er om me te redden.

Navolgende pogingen gingen beter, en ook daar maakte ik fouten. Dat gaf niets, ik zag dat mijn mede-trainees ook grote moeite hadden hun gliders in bedwang te houden, wat mij weer een goed gevoel gaf. Een van hen belandde met zijn lijnen in het prikkeldraad.

Na twee uurtjes was het genoeg. Hopelijk morgen verder. Geen idee of ik hier aan vliegen toekom. 

Ook heb ik de fietsenzoektocht vervolgd. Er is een grote zaak in Chesterfield. Hopelijk heeft John, de handyman en kok van de toko hier, morgenmiddag tijd om daar met mij te gaan kijken.

Sfeerimpressie van het zweefvliegveld waar ik verblijf en omgeving, gelegen op 350-400 m hoogte.

Sheffield - Peak District - man met de hamer

Mijn hostess Beverly zei, "You can help yourself with breakfast, I don't do mornings, basically". Dus stond ik vanmorgen zelf mijn ontbijtje te maken in de keuken. Maar zo'n aardig mens! Alles kan, zelfs mijn fiets in de gang van het kleine appartement, en vanmorgen mijn tassen laten staan toen ik het Kelham Island Museum ging bezoeken.

Nu dat museum was zeker wél de moeite waard. Een mooie weergave van de opkomst, hoogtijdagen en neergang van de staalindustrie en messen- en gereedschapsfabricage. In de buurt allemaal oude industriële gebouwen die nieuwe bestemmingen hebben gekregen, en overal street art en prachtige graffiti. Niet die lelijke onleesbare shit in Nederland maar echt mooie kunst. Een lekkere cappuccino in een juppentent in de buurt en door naar de volgende bestemming.

Het fietsen in de heuvels bleek toch echt wat veel gevraagd van mens en machine. Mijn stadsfiets met 7 naafversnellingen en rollerbrakes van 6 jaar oud had het zwaar. En doordat de laagste versnelling niet laag genoeg gaat om bergje op rond te kunnen blijven trappen, moest ik toch vrij vaak gaan lopen. En niet zomaar, echt de man met de hamer en benen die nee zeggen. Ook al probeerde ik de snelheid laag te houden en diep door te ademen, op een gegeven moment stopte het gewoon. Trillende benen en verplichte rust. En bergje af piepende remmen, wat ook niet echt vertrouwen geeft.

Maar ondanks alles, keek ik wel om me heen, en zag hoe mooi het was! De stenen muurtjes, schapen en wel 50 fazanten, mooie vergezichten, dat is waar we het voor doen! Ik was vanmorgen al langs een fietsenmaker gefietst in Sheffield, maar die was dicht. En een hier dicht in de buurt, maar die had alleen mountainbikes. Toch nog even oriënteren of er ergens een beter vehikel te koop is.

De ontvangst op het zweefvliegveld van de Derbyshire and Lancashire gliding club was erg hartelijk. The lady of the house Sylvia leidde me persoonlijk rond door de voormalige boerderij die al tijden in gebruik is als clubhuis voor de vliegclub, b&b en huis voor Sylvia en haar man John. Die laatste is de technische man van de vliegclub met een imposante werkplaats. Na een douche ben ik maar eens gaan kijken bij de vliegers. Iedereen was geland en de kisten werden binnen gezet. Mezelf voorgesteld en ook hier weer allemaal vriendelijke mensen. Met een aantal daarvan een biertje gedronken, en met een kleiner aantal en twee Chinese meisjes die ook hier te gast zijn, gegeten. Weer helemaal leuk.

Morgenochtend bellen met Steve of het paragliden doorgaat qua weer en wind. Zo niet, zou ik nog kunnen switchen naar het “gewoon” zweefvliegen.

Goole Doncaster Sheffield

Helaas geen foto kunnen maken van de hotelbaas in Goole. Een mooi figuur met hele grote oorringen en helemaal getatoeerd, ook zijn kale hoofd. Wat frisser dan gisteren dus de lange mouwen onder het fietsshirt, maar korte racebroek geen probleem. Zo'n 65 km totaal voor de boeg, dus weer lekker bijtijds op pad met een full English breakfast achter de kiezen (zonder de bonen) en een volle bidon. Meteen maar het regenjack aan, toch een koude wind, die ga ik de hele dag tegen hebben. Met mijn knalgele jack en fietsshirt ben ik goed zichtbaar en pas er perfect bij, ik heb de nodige locals ook met geel zien fietsen.

Ook vandaag niet helemaal mogelijk de rijstroken op de provinciale weg te vermijden. Maar eerst een leuk dorpje, waar zomaar elk moment een moord zou kunnen gebeuren ondanks dat dit South Yorkshire is, en niet Midsummer... En een mooi stuk langs een kanaal, waar van alles rondvloog en liep, waaronder kwartels, fazanten, eenden met jongen, goudvinken, zwanen, etc.

Soms paste mijn fiets met bagage maar net tussen de poortjes door. En wat begon als een redelijk pad veranderde in een smal strookje bobbelend asfalt dat nauwelijks nog een pad genoemd mocht worden. Hoort allemaal bij het avontuur. Een rotonde nadert. Dan staat er soms doodleuk vlak voor de rotonde “bike lane ends”, en mag je zelf uitzoeken hoe je naar de overkant komt. De ene keer doe ik het in tweeën linksom, soms is als je rechtsaf  moet, de optie om de korte weg te nemen beter. (Denk Engeland, links rijden, rotonde met de klok mee.) Ik maakte daar tot nu toe geen foto’s van, want het is gewoon opletten geblazen.

Het vliegtuigmuseum in Doncaster zou mijn lunchstop zijn. Een stop was het wel, maar geen lunch te krijgen. En ik had second breakfast ook al overgeslagen… Qua vliegtuigmuseum moet ik zeggen, ik heb betere gezien. Wel heel aardige vrijwilligers. Snel door, en dan maar onderweg iets scoren. Ken je dat, alle winkels zitten dan aan de andere kant van de drukke weg met een hek in het midden. Dan maar bij de Spar annex benzinestation een yoghurt en een rol HobNob’s. Uiteindelijk pas in Rotherham een cappuccino gescoord.

Sheffield binnenfietsend ontgaat je de staalindustrie niet, al is het lang niet meer wat het geweest is. Misschien zie ik daar morgen nog wat meer van. En als er geen plaats is voor een brede snelweg, leg je er toch twee op elkaar?

Het klimmen onderweg ging goed, zolang je vaart hebt is 4% te doen. Maar op het laatst deed mijn 1e versnelling moeilijk, en kon ik toch een paar keer lopen. Ook omdat ik best moe was. Maar de b&b gevonden, en de douche was heerlijk. Een halve liter thee en twee crackers met boter en jam later (uitgestelde second breakfast) was ik weer het mannetje, op tijd om “superhost” Beverly te begroeten.

Nu tijd om over avondeten en de dag van morgen te gaan nadenken.

De kop is er af

Ik ben niet zeeziek geworden vannacht. De overtocht was een eitje. De boot verlaten was een ander verhaal. Er was iets kapot waardoor het lang duurde voordat de brug tegen het schip kon worden geschoven. 

Kapotte loopbrug

Mooie gelegenheid om te praten met andere fietspassagiers. Een Engelsman alleen, had een week gefietst door Nederland, en een vriendengroep van een man of 8 uit Nederland die drie dagen gingen fietsen naar het noorden en van daar terug met de boot. Allemaal met racefietsen. Vergeleken met mij hadden zij belachelijk weinig bagage: een klein tasje onder het zadel. Alles kon op de hand gewassen en uitgewrongen worden, en droogde snel. Zij fietsen dan ook alleen maar. Leuke groep, met veel humor, die kenden elkaar al langer. "De Engelse sleutel is gevonden, we kunnen!"

Belachelijk weinig bagage 

Het links fietsen in de crispy ochtendlucht beviel meteen goed, en na de paspoortcontrole via de van tevoren in mijn Garmin gezette route ging het naar Hull centrum. Vóór 9.00 uur zat ik aan de echte cappuccino!

Daar de bidon gevuld en de volgende route geladen. Op naar Goole, want in Hull was toch alles nog dicht, en het was nog minstens 45 km. Eenmaal onderweg kwam het besef: Yes, I’m doing it!

Erg mooie vakwerkhuizen en goede fietspaden veranderden in een tweebaanssnelweg met veel vrachtverkeer, en niet alle alternatieven werkten, dus heb ik mijn route een paar keer omgegooid. Onderweg pauze gehouden, met een gevulde koek uit Nederland, een yoghurtje en een Deense rol van de boot. Rondom het gefluit van allerlei vogels.

Het hotel was nog niet open, dan maar in het stadje (Goole dus), eerst iets te eten en wat Engels geld uit de muur trekken. Prima hotel, en morgen weer vroeg ontbijt, dus vandaag na 50+ km doe ik niet zo veel meer.

N.B. Grappige straatnamen hier in de buurt: Dick Lane, Butt Road.

Bootje varen

De 1e helling van 11% is genomen 😉 - van de kade de boot in. Het is (nog?) niet druk aan boord. Hutje snel gevonden en op zoek naar het trappenhuis. Iedere keer wachten op de lift en dan opgepakt staan, geen zin in.

Eerst maar even eten. Lekker buffet, ijsje en koffie toe. Met zoveel Britten in het restaurant voel ik me al helemaal aan de andere kant. Maar zover is het nog niet. De zee is rustig maar ik neem toch maar een pilletje, gezien eerdere ervaringen...

Natuurlijk ben ik mentaal voorbereid op een avond en nacht reizen, maar wachten tot we eindelijk gaan varen, --duurt lang--… Dan maar een cappuccino besteld. Fout. Koffiesmaak niet aanwezig. Ik breng niet gauw iets terug. Omgeruild voor een zwarte koffie. Enige voordeel dat er nu niet iedere 5 minuten gevraagd werd of ik iets wil drinken.

En uiteindelijk om 21.50 uur zie ik de Nederlandse kust verdwijnen in de verte. Nu dan maar een biertje proberen. Aan een IPA kunnen ze hopelijk niet veel verpesten. Mañana mejor. Het uitzicht is mooi en er speelt iemand op een gitaar in de lounge, helemaal leuk.

Inpakken maar nog niet wegwezen

Altijd lastig, wat neem je mee en wat niet? Ik realiseer me dat ik sinds de 4e klas VWO of zo, nooit meer op fietsvakantie geweest ben… En dan gelijk zo’n onderneming! Wel van diverse ervaren mensen tips gevraagd en gekregen. Ik heb er vertrouwen in dat ik een aardig lijstje met spullen en kleding heb samengesteld.

En de reisgitaar gaat ook mee. Voor de liefhebbers:

totale lengte 66 cm, 575 mm mensuur, .011 snaren.

Hout voor body en nek is hergebruikt teak van een tafel en de toets is van een restplankje dat 22 jaar geleden overbleef van onze maple vloer.

Element is uit een Hondo uit 1980.

Fender standaard frets.

De headless hardware komt van Aliexpress. De rest had ik nog in de rommeldoos.

Via een Fender Mustang Micro koptelefoonversterker kan je via Bluetooth meespelen met muziek op je telefoon en kan eventueel ook via een boxje gespeeld worden.

Johee joho, daar gaan we (bijna)

Lijstjes maken, spullen verzamelen, route plannen. En P&O die zonodig al zijn personeel moet ontslaan en doorgaan met uitzendkrachten voor een hongerloontje...