Vandaag stonden er twee dingen op het programma: nieuwe fiets ophalen en overbouwen van wat onderdelen, en het maken van een vlucht in een zweefvliegtuig. Ik ben hier nu toch, dus...
Met de weersverwachting gerekend werd het eerst vliegen. De instructeur vond dat er genoeg tijd tussen de buien zou zijn om gewoon in de morgen te starten. Er waren nog een man en vrouw die ook wilden vliegen, en gezamenlijk kregen wij de briefing. Basistheorie over vliegen en hoe de parachute aangedaan en bediend moet worden, eigenlijk net zoiets als de flight safety instructies in een commercieel vliegtuig. Het tweezitter zweefvliegtuig werd meegenomen naar de startplaats achter de tractor aan een touw en met mij aan de vleugeltip om het vliegtuig te sturen. Na de vereiste formaliteiten en betalen, dat hier blijkbaar wettelijk gezien voor vertrek moet gebeuren, was het eerst de beurt aan Tom om met instructeur Brian mee te gaan. Bij het zien van het opstijgen aan de lier en het loshaken kreeg ik al weer kippenvel, omdat de herinneringen bovenkwamen hoe gaaf het ook alweer was.
Het vliegveld ligt boven op een heuvel. Dat betekent hier, dat bij de westelijke wind van vandaag gebruik gemaakt kan worden van de opstijgende wind die ontstaat als de wind tegen de heuvel blaast. Dat zag er vanaf beneden ook al weer zo gaaf uit dat ik bijna niet kon wachten. Goed voor Tom was dat het prima lukte om de stijgwind te pakken, en zo’n 20 minuten boven te blijven. Het landen moet bij deze windcondities dan weer een beetje extreem gebeuren, met vrij hoge snelheid om door de windgradiënt heen te prikken, om beneden te kunnen komen.
Nadat Tom weer op aarde was, mocht ik de parachute aandoen en plaatsnemen voorin de cockpit. Brian draaide zijn standaard introductieverhaaltje af, en werkte zijn checklist af. Klaar om te gaan, en de lierkabel werd strakgetrokken. Het sein om te gaan werd gegeven, en met mijn handen aan de schouderriemen onderging ik de g-krachten. De 5-liter V-6 liermotor zorgde ervoor dat we met veel gesuis heel snel op 800 voet boven het veld hingen. Als de kabel wordt losgekoppeld, keert de rust terug, altijd een mooi moment van de vlucht. Je kijkt om je heen en je stabiliseert de horizontale vlucht. Wauw wat een omgeving! Brian zocht meteen de hellingwind op, en we stegen daarop door naar zo’n 1000 voet. Het
vliegtuig beweegt daarbij nauwelijks ten opzichte van de grond, maar er is wel luchtsnelheid zodat het vliegtuig wel gewoon in de lucht blijft, en bij het goed kiezen van de juiste afstand van de helling zelfs stijgt. Een vleugeltip wordt even opgetild. Brian pakte meteen de thermiek door de zwever in een nauwe linkerbocht te zetten, en probeerde hier nog meer hoogte te winnen. Dat lukte, en we stegen in korte tijd met 6 knopen naar 1400 voet. Maar meteen daarna maakt de variometer, die met geluidjes stijgen en dalen aangeeft, ontevreden knorgeluiden omdat we met 4 voer per seconde hoogte verliezen… tja what goes up must come down.
Ik zal het niet nog veel langer maken. Een van de mooiste dingen in de buurt te zien is de dam waar in de 2e wereldoorlog de “dambusters” oefenden. En als laatste moet ik vermelden dat ik na het stukje zelf sturen en de turbulentie die daarna volgde toch wel misselijk werd. Na bijna een half uur was ik blij dat ik weer op de grond stond en frisse lucht kon inademen. Dit was toch wel de meest extreme, maar ook een van de mooiste vluchten die ik gemaakt heb, en het kokhalzen neem ik graag op de koop toe. Het was echt geweldig mooi!
s’ Middags ben ik met John mijn nieuwe fiets wezen halen. Gelukkig moest John zelf ook nog wat gereedschap ophalen dat hij besteld had, in dezelfde buurt in Chesterfield, dus ik voelde me niet bezwaard om weer van zijn diensten als chauffeur gebruik te maken. Zulke lieve mensen John en Sylvia. Sylvia had er zelfs aan gedacht om een sandwich voor mij mee te geven.
De rest van de middag heb ik heerlijk in de zon met een mok Nescafé (nou heerlijk) fietsenmaker gespeeld met al het gereedschap dat ik bij me heb, en spullen overgezet van oude naar nieuwe fiets. Ook proefgereden en het zadel afgesteld, en de tassen erop gehangen. Morgen moet ik die nog even finetunen.
Tijdens en na het eten in de bar weer de gezellige gesprekken met de verschillende zweefvliegers van de club, met de nodige humor en zelfspot. Ik kan daar ook erg van genieten! Fawlty Towers is het niet, maar de meesten zouden daar als gasten niet misstaan. Na een whiskey, aangeboden door ene Bob, is het nu weer tijd om dit verhaaltje te typen met Dire Straits - So Far Away op mijn oren en voor een paar uurtjes slaap. Morgen naar Disley, via een oude tram track en weer een kanaaloever. Lekker vlak, na een eerste stuk met klimmen en dalen. Ik denk dat dat op deze fiets een stuk beter zal gaan. De oude blijft hier achter, gedoneerd aan John en Sylvia. Die krijgen morgen bij het afrekenen wel een fooi. Welterusten!
