Hereford - Chepstow

Aan het ontbijt zaten een man alleen, een viertal mannen in oranje werkkleding en ik. Rob, de baas van het hotel, liep zich rot met koffie, toast, eieren en bacon. Ook een yoghurtje met cruesli behoorde tot de mogelijkheden, en een glaasje jus d'orange erbij, helemaal goed. Het smaakte mij prima. En dat om 7 uur 's ochtends... Misschien moet ik vaker zo vroeg ontbijten! 

Halverwege het ontbijt kwamen nog enkele werklui beneden, waaronder een heel lange magere jongeman. Hij hield het bij een jus d'orange en zat lekker te gapen. Ik vroeg één van de mannen watvoor werk ze deden. Hij zei dat ze voor BT (British Telecom) bezig waren op dit moment, om glasvezel aan te leggen. Later die dag kwam ik onderweg een ploegje mannen tegen die dit ook aan het doen waren, maar ik herkende zo snel niemand.

Omdat het ontbijt zo vroeg was, deed ik het rustig aan. Op een doordeweekse dag vroeg onderweg betekent veel autoverkeer, dus voor een uur of half tien wilde ik eigenlijk de weg niet op. 

Afscheid van Hereford

Eenmaal onderweg bleek dat er inderdaad vrij veel verkeer was. En dat is op zich niet zo erg, maar die uitlaatgassen! Het eerste stukje van de route was een drukke provinciale weg, en er raasde van alles langs me heen. Inmiddels ben ik daar een beetje aan gewend, en kan aan het geluid achter me redelijk inschatten of het een grote truck is of niet. Die reden er gelukkig vooral aan de andere kant van de weg. En dan een stuk verderop, waar ik uit de wind tussen twee heggen een stukje aan het klimmen was... Wanneer een auto je daar in wil halen moet die eerst even inhouden om het juiste moment te bepalen. Als dat moment daar is, geven ze een dot gas en daar moet ik dan doorheen. Sommige van die Range Rovers zijn niet meer helemaal APK, aan de rookwolken te zien. Je proeft het op je tong. Maar ja je kan geen kant op. Eerder had ik nog niet bewust elektrische auto's gezien. Wel viel me in Llandudno op dat ze er niet waren, en ook geen laadpalen. Nu vielen me diverse Tesla's, enkele electrische Jaguars en nog een paar Golfjes en Koreaans en Japans spul op. Ze zijn hier dus wel.

In het dorpje Monmouth, op zo'n 25 km voor het eind van de rit vond ik een leuke winkelstraat met koffietentje. Mooi op tijd voor een goede pauze. De koffie met cake smaakte goed, en ik nam nog een bakje. Een meneer aan een tafel vlakbij vroeg naar mijn fietstocht. Hij bleek zelf een historische fiets te hebben die hij helemaal had opgeknapt. Hij vertelde dat vroeger in Engeland iedere stad of streek zijn eigen fietsenmerk had; in die tijd werden de frames nog met de hand gemaakt. Het merk van zijn fiets ben ik vergeten. De Shimano tandwielen hadden het probleemloos 50.000 mijl uitgehouden. Het zou kunnen natuurlijk, maar het lijkt mij vrij sterk.

Na de pauze kwamen er nog twee klimmen, volgens Garmin. Van de in totaal vijf, had ik van de eerste drie alleen bij de laatste moeten gaan lopen. Die laatste 200 m ging het nog net ietsje steiler, en met een paar kilometer omhoog in de benen, lukte dat net niet meer. De route veranderde van heuvelachtig boerenland met hier en daar een gebouw of dorpje, in een mooi rivierdal. Eerst volgde de weg de linkeroever, en later bij een mooie metalen brug ging het over naar de rechteroever. De klimmen waren te doen. Onderweg kwam nog vrij spectaculair, twee keer een grote militaire Sikorsky uh-60 Black Hawk helicopter op ooghoogte door het dal denderen. Dat zie je thuis ook niet.

Rond 14.30 reed ik Chepstow binnen. Ik zag het hotel niet meteen liggen op het plein waar mijn navigatie eindigde. Een andere fietser, zo te zien een ervaren bike-packer, sprak me aan en vroeg of ik ook op zoek was naar een koffietentje. Ik zei dat ik mijn hotel aan het zoeken was. Toen begon hij over zijn reis een aantal jaren geleden dwars door de USA. Het gebeurt mij vaker dat mensen denken dat ik Amerikaan ben. Ze twijfelen vaak wel, blijkt dan. Ik zei tegen de wat oudere man dat een klein stukje terug een leuk uitziend zaakje zat. Hij reageerde met een "I am not going back up there" en een glimlach. Het restaurant lag inderdaad in het hoger gelegen deel van de straat achter ons.

Ik zag mijn hotel even later, en zag ook dat de man daar vlak naast een plek op het terras en een kop koffie gevonden had. In het hotel bleek mijn kamer al beschikbaar, en mijn fiets kon weer in het zaaltje, dat pas zaterdag weer voor een bruiloft gebruikt zou worden. Top geregeld, en weer tijd voor een lekker bad.

Het hotel bleek zelf geen diner te serveren, maar de mevrouw van de receptie beval enkele restaurants even verderop aan, waaronder een Italiaans restaurant. Dat leek mij wel wat, dus op de plattegrond op het plein een route bepaald en maar weer een rondje door het dorp. De straten lopen allemaal af naar één kant, n.l. de richting van de rivier de Wye, waar ik een deel van de route langs had gefietst. De wederom mooie metalen brug die daar overheen gaat, eindigt in Engeland. De county Gloucestershire - uitspraak Klostersjeer - begint daar.

Vlak voor de brug nog net in Wales, eindigt het voetpad dat langs de hele kust van Wales gevolgd kan worden, meer dan 800 mijl lang. Aan de overkant van de brug begint een wandelpad dat loopt door de heuvelachtige grensstreek waar ik nu al een aantal dagen doorheen fiets, en je weer terugbrengt bij het begin van het kustpad. Misschien een uitdaging voor Martijn... Warme kleren en een regenjas meenemen zou ik zeggen. Overigens is het vandaag heel lekker weer geweest.

De Italiaan was helaas vroeg dicht. Enkele dames die daar gewerkt hadden, kwam ik weer tegen bij dit terras aan het water waar ik nu zit. Zij gingen daar nog even een drankje halen. Mijn drankje is bijna op, en het wordt wat frisser in mijn korte broek dus ik ga nog even verder een stukje rondlopen en dan kijken waar ik hier morgen in de buurt naartoe kan. Er zitten hier vrij veel oude stoomtrein-lijntjes in de buurt, dus wie weet is dat een doel. En ook wil ik even kijken of ik voor overmorgen de ingang van het fietspad over de brug richting Bristol kan vinden, dan hoef ik dan niet te zoeken met volle bepakking.

Nee, de dag was nog niet afgelopen hier… Onderweg richting het centrum van het dorp, waar mijn hotel is, kwam ik langs een tent waar mensen muziek aan het maken waren op trekharmonica’s en mensen aan het volksdansen waren. Dat zag er allemaal leuk en traditioneel uit, dus ik bleef even kijken. Na het dansje vroeg ik aan een meneer naast mij die ook stond te kijken, of hij mij iets van de achtergrond van het geheel wilde vertellen. Hij zei dat deze vorm van dansen Morris Dancing heet, en dat dit door heel Engeland en delen van Schotland en Wales gedaan wordt. Erg grappig om even te kijken naar deze traditie. Er bleken drie groepen aanwezig: een uit Cardiff, een uit de county Somerset en een uit het plaatsje waar we nu zijn. De eerste twee kwamen op mij heel traditioneel over, terwijl de mensen van de derde groep er een wat meer steampunk uiterlijk op na hielden en ook in hun dans en verbale uitingen wat meer expressief overkwamen.

Eén van de mannen van die laatste groep leek net op Catweazle van de vroegere tv-serie, en ik vroeg of we een selfie konden maken. Dat vond hij leuk, en hij bood me een fles zelfgemaakte cider aan. Wat grappig allemaal weer. De groepen gingen nog op het centrale plein vlak bij mijn hotel dansen, maar ik besloot het voor gezien te houden. In de bar onder het hotel zag ik de tv aan staan op Duitsland - Engeland, dus dat maar even aangezet. Genoeg voor vandaag, morgen meer.