Bootje varen - Harwich - Hoek van Holland - thuis

Gisteren op de boot had ik nog geen zin om de boel hier in het blog af te sluiten. Ik zat er in mijn gedachten nog middenin. Nu ben ik wakker geworden in mijn eigen bedje, en voelt het wel als een mooi afgerond geheel. Vannacht heerlijk geslapen, wel een paar keer half wakker geworden en gedacht ‘In welk onderkomen lig ik nu ook alweer’, wat op reis ook wel regelmatig gebeurde. Maar dan zag ik Leonie en kon ik tevreden denken ‘Thuis’, en verder slapen.

Terug naar gisteren ochtend. Ook bij Pete, zijn familie en konijnen had ik prima geslapen. De avond ervoor had ik de boel inderdaad zodanig omgepakt dat de drie tassen op de fiets kon blijven, en ik alles voor aan boord in mijn rugzakje had. De ochtenddouche was eerder dan gebruikelijk, zo 6.15 uur. Het ontbijt aan de ontbijttafel ongeveer standaard, met rijstepap met cornflakes, toast met jam en een kop koffie. Ik maakte weer een dubbele boterham met pindakaas en stopte die in mijn broodtrommeltje in de rugzak bij het andere eetbare spul dat ik nog had. Een banaan, een zak zoute pinda’s en dropjes, vijf weken geleden in Nederland op de markt gekocht. Het weer op zee zou stabiel worden, maar met mijn historie van zeeziekte was ik liever niet te afhankelijk van wat er aan boord te koop zou zijn.

De tassen waren licht achterop de fiets toen ik wegreed, nadat ik Pete uit zijn bed had gebeld om de garagedeur open te doen en gedag had gezegd. Het echte laatste stukje fietsen in Engeland. Een heerlijk zonnetje, klein beetje heiige lucht, geen wind en geen kip op straat. Fantastisch! Wat een geluk met het weer de afgelopen weken. Ik geloof dat ik sinds Shrewsbury in t-shirt en korte broek heb kunnen lopen. De drie km naar de boot was snel afgelegd, en de rij voor het loket was kort. Ik werd doorgestuurd naar Lane 1, waar alle motorrijders en fietsers in werden verzameld. Motorrijders zijn vaak in groepjes en op zichzelf gericht. De fietsers, in ieder geval de Nederlanders, allemaal met bepakking en op weg naar huis, zochten elkaar op en wisselden ervaringen uit. Mijn reis was, begrijpelijk, de langste van allemaal. De andere fietsers waar ik mee sprak, waren twee paren. Het ene paar was drie weken, het andere tien dagen op pad geweest. Beide hadden gekampeerd. Ze waren het met elkaar eens dat het lastig was om campings te vinden die niet te ver uit elkaar lagen, en wildkamperen zagen ze alle vier niet zitten. Het eerste stel, gezellige sportieve Brabanders, hadden lange dagen gemaakt en vaak meer dan 70 km per dag afgelegd. Wel zeker hadden ze ook de tijd genomen om goed rond te kijken en te genieten, met als gevolg dat ze vaak pas om acht uur ‘s avonds op hun volgende camping waren. Het andere stel was vooral op pad geweest met als doel een concert van Kaene, een Engelse band. De man van het stel was duidelijk ingenieur of industrieel ontwerper, want zijn fiets zat vol foefjes zoals een stuurvergrendeling (zodat de fiets niet omvalt als deze op de standaard staat) en een bekerhouder voor een take-away koffiebeker. Voor allemaal was het de eerste fietsvakantie, en allemaal vonden wij het een positieve ervaring.

Er kwam beweging, en de motoren voor en achter ons werden gestart. In een spectaculaire, kleurige, ronkende en stinkende (de motoren) stoet reden we via een brug over het spoor, een spiraal naar beneden en de oprit, zo de klep van de veerboot binnen. De fietsen werden vastgezet aan dwars geplaatste dranghekken, dat vond ik dan weer een beetje primitieve oplossing. De tassen liet ik inderdaad gewoon op de fiets zitten. Mijn vuile was zat vooraan…

Via de trap ging ik naar het passagiersdek, en ondanks dat de fietsen en motoren bijna als laatsten aan boord gingen, kon ik toch een mooie plek met uitzicht naar voren vlak bij een raam vinden. Het duurde even voor ik mijn draai had gevonden (draaistoelen waarvan één niet goed op de grond vaststaand…) en ik nam voor de zekerheid toch maar een homeopatisch pilletje tegen zeeziekte. Van deze wordt je niet slaperig, dus baat het niet, dan schaadt het ook niet. Misschien geldt dat wel voor alle homeopathie, maar laat ik daar verder niets over zeggen. Laat instappen heeft het voordeel dat er al snel actie komt, en na het losgooien ging het schip dwarsuit van de kant en daarna heel rustig tussen de boeien door langs het oude stadje Harwich, richting open zee. Ik bleef kijken tot er geen boeien meer te zien waren, en ging kijken voor een kopje koffie. Ik nam er een paar verpakte stroopwafels bij. Ik voelde wel wat beweging van het schip, maar als ik tijdens het lezen op de iPad maar af en toe omhoog keek naar de horizon, was er verder weinig aan de hand, en ik ging mij steeds zekerder voelen. Verder was het een lange zit. Er ging wel meteen een uurtje af, omdat aan boord middeleuropeesche tijd aangehouden werd. Er was aan boord van alles te doen, restaurants, casino, bioscoop, maar ik had daar niet zo’n behoefte aan en hield me bij mijn meegebrachte proviand. Als de buren mij ‘s morgens vroeg lastig vallen met de geur van een full English breakfast, vinden ze het vast niet erg als ik rond de middag knaag op mijn boterhammen met pindakaas van de Tesco. Uitstekende pindakaas met stukjes pinda trouwens.

Het uitzicht bleef mooi, met wat sluierbewolking en andere bewolking in een laag daaronder, en weinig wind en golfslag. We voereen midden op zee tussen twee velden met windmolens door, en volgden op afstand andere veerboten, dwars op de doorgaande scheepvaart. Er was aldoor wel iets te zien. Maar wanneer heb je nu weer echt land in zicht? Die overgang bleek nog vrij lastig. Samen met de buren bestudeerde ik de horizon. Het leken een soort luchtspiegelingen, maar het zouden ook torentjes kunnen zijn. Nee, achteraf waren het waarschijnlijk toch schepen, want het eerste duidelijke teken van land, was een rookpluim van een fabriek op de Maasvlakte. Al snel kwamen daar de hijskranen bij, en nog wat later, de kustlijn richting Den Haag. En dan is het nog dik een uur varen…

Met de kust in zicht vond ik het tijd worden om mijn 20 minuten gratis WiFi aan te spreken. Met Leonie kreeg ik geen contact, die zat vrijwel zeker in de auto op weg naar Hoek van Holland om mij en mijn fiets op te halen. Diverse berichtjes van ‘goede reis’ kwamen nu pas binnen. Op een gegeven moment toen de boot al aan het aanleggen was, kreeg ik wel contact met Leonie. Zij kon helaas niet dichterbij komen, zodat we niet konden zwaaien. Er werd omgeroepen dat de deuren naar de dekken waar de auto’s stonden waren vrijgegeven, en deze keer was er geen loopbrug die kon weigeren. Iedereen kon keurig op zijn of haar beurt via de achterkant de boot afrijden. De meeste fietsers bleven in hun baan achter de motoren, maar één fietser koos ervoor om langs de rij te gaan over een verhoogd paadje. Daar ging ik achteraan, en bijna vooraan gingen wij weer tussen de rij. Er bleek nog iemand ons gevolgd te zijn. Wij vonden dat dit een voordeeltje was van reizen op de fiets.

Een douaneman controleerde onze documenten en we mochten door. Daar meteen om de hoek buiten het hek, stond Leonie en die zette mij zwaaiend en wel op de foto. Wij pakten even ons momentje, natuurlijk, na 37 dagen elkaar niet te hebben kunnen vasthouden. De auto stond vlakbij, en met alle tassen achterin en de fiets op de fietsendrager, reden wij richting Amsterdam, en natuurlijk hadden we elkaar heel veel te vertellen.

Ik heb dit allemaal bijgehouden voor mezelf, om later te kunnen teruglezen en te herinneren wat ik ook al weer allemaal heb meegemaakt. Het is anders zo moeilijk om de details vast te houden, zeker als je op zoveel prachtige plekjes vlak achter elkaar geweest bent. Was dat nou in Bath, of in Oxford? Misschien is het voor de meelezers af en toe een tikkie langdradig daardoor. Maar desondanks, dank voor alle leuke reacties via WhatsApp, Facebook en Instagram. Het was erg leuk om dit avontuur met jullie te kunnen delen!

Ben ik mezelf tegengekomen? Ik ben wel een keer iemand tegengekomen op de fiets met tassen achterop en een gele regenjas aan, en hij zwaaide terug, maar hij leek niet op mij. Ik heb wel veel over mezelf geleerd. Dat ik me minder druk hoef te maken of ik wel op tijd kom, of de boot wel gaat, of het restaurant wel open is, etc. Ik ben zeker op een manier tot tot rust gekomen, en ik was voor de buitenwereld al vrij rustig volgens mij. Wat ik ook weer heb leren waarderen is dat bij ons thuis alles heel is, en de koelkast doorgaans gevuld met prima eten. Het huis en de tuin liggen niet vol troep en we hebben een redelijk overzicht over ons leven. Het klinkt simpel, maar voor veel mensen is het dat niet. Het was een voorrecht om deze reis te hebben kunnen maken. Ik ga hier nog heel lang aan terugdenken.