Cambridge - Braintree

Vanavond neergestreken in het restaurant van White Hart hotel voor mijn avondeten, en nu al wachtend op mijn bestelling de dag even door te nemen.

Na ontbijt, inpakken en afscheid nemen van de hostess, kwam ik bij het fietsenschuurtje een mede-fietser tegen. Hij was zijn banden aan het oppompen, en ik vroeg of ik zijn pomp even mocht gebruiken. Dat vond hij prima, en vroeg, kijkend naar mijn bagage, wat ik van plan was vandaag. We praatten even over mijn reis en zijn fietsactiviteiten, en hij vroeg of ik Strava gebruikte. We hebben elkaar gevolgd, en ik heb vandaag gezien dat Mark, zo heette hij, een zeer actieve fietser is met vandaag vier ritten.

Daarna echt onderweg, en het begin van de route voerde door het noordelijke deel van Cambridge. Niks geen mooie gebouwen behalve een kerk. Na verloop van tijd kwam ik buiten de stad, en de route leidde mij op wat bleek een oude Romeinse weg te zijn. Niet dat er tegels of iets dergelijks lagen, het was een soort karrenspoor, maar er stonden hier en daar borden met uitleg dat deze weg van 16 mijl stamt uit de tijd rond het begin van onze jaartelling. Hij was aangelegd om troepenverplaatsingen makkelijker te maken. Een leuke route, met mooi uitzicht over de omliggende landerijen. "Fietsend langs de haver, trapte ik mezelf aan gort", kwam er bij me op, net als "kwetterende kwikstaartjes" die ik in de kabels boven de weg zag en hoorde. Je zit ook maar alleen met je gedachten een groot deel van de dag.

Het was weer flink warm, en het vocht moest dus op peil gehouden worden. Dat betekent dat je af en toe ook even moet afwateren. Soms is dat voor de fauna even schrikken,  want toen ik mijn fiets behendig een landbouwperceel instuurde, schoten links een eekhoorn en rechts een fazant weg. Een stuk verderop kwam ik ook nog een veldmuis tegen, en in een veld zag ik wel elf of twaalf vrouwtjesfazanten lopen. De Red Kites zijn in dit gebied niet van de partij. Wel valken, kraaien en dergelijke.

Toen de Garmin mij uiteindelijk van het Romeinse pad af leidde, gaf dat wat uitdagingen. Ik denk dat de software weer in 1e instantie op lopen heeft gestaan. Ondanks dat ik later fietsen heb geselecteerd, bleven er wat vervelende hekjes en zeer smalle stroken met aan weerskanten brandnetels tussenzitten. Toen ik dat op een gegeven moment zat was, heb ik het eindpunt even opnieuw in de Garmin geselecteerd en die de route laten bepalen. Daarna geen last meer.

Maar eerst was daar nog de middagpause. Na 25 km was er alleen hier en daar een huis, maar zeker geen pub of koffietentje. Dan maar de boterhammen op een bankje onder een boom opgegeten. Gelukkig had ik daar weer op gerekend, want niet alleen drinken is belangrijk. Als je langer als 1,5 à 2 uur fysiek bezig bent, moet je ook de verbranding van koolhydraten weer aanvullen. Als je daar te lang mee wacht, komt de man met de hamer, en kan je alleen nog op een heel laag pitje verder sukkelen. Uiteindelijk pas na 35 km was er een dorp met een paar gezellige terrassen. Ik koos er een uit, en kaapte de laatste punt chocolade-sinaasappelcake weg voor de neus van de jongedame achter mij in de rij. Buiten leek het een bijeenkomst van de politie uit de hele streek, waarvan een groot deel op de motor aankwam. Nu, beter dat ze niets te doen hebben dan dat ze heel druk zijn met allerlei ellende.

Het onderkomen was volgens afspraak om 15.30 uur beschikbaar. Ik had nog drie kwartier over dus reed even door naar het centrum. Ik verkende alvast waar ik wat zou kunnen eten, en nam een half pint van een lekkere koele IPA. Die had ik zeker verdiend,  en ik besloot dat The White Hart ook geschikt was voor het diner.

Hostess Nicky, een aardige, redelijk gezette zestiger, deed geen self-checkin, omdat Duitse herder Caesar eerst even voorgesteld moet worden aan de gast. Dit leverde geen enkel probleem op, het beest van 10 jaar oud blaft wel af en toe, maar is verder erg lief. De douche werkt normaal, en mijn uitgespoelde fietswasje hangt in de heerlijke tuin over het wasrek te drogen. Er is een koelkast op de kamer dus ik heb net weer even wat dingetjes als yoghurt, bananen en sinaasappelsap gehaald. Ook de gebruikelijke koffie en thee zijn op de kamer aanwezig met een waterkoker en wat bestek. Ook een wasteil en afwasmiddel, maar ik ga net doen of ik dat niet gezien heb :-)

Dagje Cambridge

Opstaan viel niet mee, ik lag nog lekker, na de lange ritten van gisteren en eergisteren. Na een snelle douche met lekkende slang, weer ontbijt op de kamer, met mijn eigen yoghurt en vers brood. Met alleen een rugzakje fietste ik zo goed als uit mijn hoofd, dezelfde route naar Jesus Green, en alsof ik er al jaren kwam, door naar King’s Parade. Als je je fiets ergens aan een nietje zet, is het wel zaak om hem ‘s middags nog terug te kunnen vinden, en zo recht voor King’s College was dat in ieder geval niet te missen en lekker centraal. Het was nu al vrij warm, en ik was mijn San Diego-pet de afgelopen dagen ergens kwijtgeraakt. In een onbewaakt moment van tafel gevallen, of met bagage van de fiets afhalen, naast de fiets gevallen. In ieder geval wilde ik een nieuwe pet. Even kijken bij het King’s College bezoekerscentrum. Jawel, een pet gescoord, en omdat ik al een toegangskaartje had, nog £1,- korting gekregen ook.

Nog tijd genoeg voor een lekkere kop koffie, en ik koos hiervoor Michael House, een half kerkelijke instelling, half koffiehuis. Hun terras lag namelijk buiten de loop en half in de zon. Prima koffie, en een van de medewerksters was gebak aan het fotograferen in de tuin / op het terras. Ik vroeg of ze straks nog hulp nodig had bij het opeten, maar daar trapte ze jammer genoeg niet in. Ik vertelde dat ik net een post op Instagram gedaan had met hun @ erbij getagd, en dat ik al een maand lang elke dag mijn ‘second breakfast’ voor de grap op Instagram zet. Ze ging even kijken en heeft me ‘gevolgd’ :-)

Via Trinity Lane (tip van Aat) liep ik met een kleine omweg naar de ingang van Kings College Chappel. De schoorstenen waren te zien, helaas waren verder alle deuren dicht, dus geen inkijkjes in College-tuinen of iets dergelijks. De Chappel was erg mooi, inderdaad is het hoge gewelfde plafond een hoogstandje van architectuur en bouwkunst. Het altaarstuk van Rubens, de Aanbidding der Wijzen, ook erg mooi. Ik heb natuurlijk de afgelopen weken e.e.a gezien, en ik moet zeggen, de Chappel van Windsor Castle was wat mij betreft het meest imposant, maar dit is een goede tweede. Ook de tuin en overige gebouwen konden (van buitenaf) bekeken worden. Ik vond de entreeprijs van £11,- wat aan de hoge kant voor het geheel, al leverde het wel mooie plaatjes op met de bloeiende bloemen in de tuin.

Alle andere Colleges in de nabijheid waren niet open voor publiek, om redenen van covid, verbouwing of andere activiteiten. Helaas, maar wel de afstammeling van de appelboom gezien waar Newton onder lag toen hij zijn Eureka-momentje had. Als je alles gelooft en de helft is waar, is het toch leuk. Ik kwam langs de kerk met toren van Great Saint Mary. Als ik dan geen Colleges kon bezoeken, kon ik ze wel van bovenaf bekijken. Zo gezegd, zo gedaan, en 123 genummerde treden later, stond ik in mijn eentje bovenop de toren over de stad uit te kijken! Inderdaad een mooi overzicht over de diverse Colleges en andere gebouwen. Van lieverlee kwamen andere bezoekers omhoog, en het verkeer werd via de intercom geregeld door te zeggen dat er mensen naar boven onderweg waren en wanneer de trap vrij was om naar beneden te gaan.

Het was inmiddels na twaalven, en ik liep de markt een paar keer rond, om te kijken in welk van het aangeboden street food ik het meest zin had. De keus viel op kip met groente in een wrap, warm en in vetvrij papier ingepakt. De bovenkant werd er op verzoek voor klanten die dat wilden, vakkundig afgescheurd, dus je kon meteen aanvallen. Ik ging op een zitblok aan de overkant van de weg zitten, naast iemand die ook aan het eten was, en daaromheen nog anderen die hetzelfde deden. Om ons heen de onvermijdelijke patatduiven, die aasden op stukjes die vielen. Ze hoefden niet lang te wachten, want de halfwaardetijd van vetvrij papier is korter dan de tijd die nodig is om een wrap te eten, en de onderdelen begonnen door het doorweekte papier te vallen. Nog enigszins fatsoenlijk wist ik de laatste happen zonder vuile kleren of schoenen te krijgen, weg te werken. Bij de prullenbakken midden op de markt was gelukkig een kraantje, waar ik mijn handen kon afspoelen.

Daarna werd het tijd voor enkele musea, om uit de zon nog wat cultuur van Cambridge tot mij te nemen. Onderweg had ik als toetje een ijsje gekocht, en dat at ik op op een bankje voor het zoölogiemuseum. Een imposant skelet van een vinvis hing in de hal. Binnen hadden ze hier in vergelijking met het soortgelijke museum in Oxford, weer heel mooie preparaten op sterk water. Ook de skeletten van schildpadden waren mooi, nooit eerder gezien hoe ribben bij sommige soorten in het schild zijn opgenomen, en bij andere soorten juist een aparte laag vormen. Ook hier prachtige fossielen, maar ook omdat ik een paar dagen geleden al zulke fantastische exemplaren had gezien, minder wauw-factor dan in Oxford.

Om de hoek was het Whipple Museum of the History of Science. Een erg mooie opstelling van een exemplaar van de eerste in serie gebouwde elektronenmicroscoop was een topstuk. Hij stond open, en het was goed te zien hoe met fijne mechaniek het preparaat onder de elektrode doorgehaald werd. Ook hier viel me in de diverse vitrines weer op, met hoeveel zorg en aandacht voor esthetiek sommige meetapparatuur als galvanometers gemaakt werd in vroeger tijd. Niet zomaar wat spoeltjes op een plankje spijkeren, nee, prachtig messing gedraaid en gegraveerd, mooie connectoren op de juiste afstanden, echt subliem vakwerk. Een ander topstuk waren twee modellen van gravitatievelden, waarvoor Steven Hawking de opdracht had verstrekt. Je moet denken dat het om theoretische natuurkunde ging, en dan toch praktisch aanschouwelijk proberen te maken. En grappig genoeg stond er ook een ZX81 computer in een vitrine, een van de eerste kant-en-klare commerciële computers voor thuis, ontwikkeld door de Engelsman Clive Sinclair, hier in Cambridge. N.B. Ook hier weer een replica van een Herschell-teleskoop.

Als laatste ging ik het Sedgwick Museum of Earth Sciences binnen. De musea hier zijn niet groot, denk een beetje aan Teylers in Haarlem. Des te imposanter is dan een (afgietsel) van een kop van een t-rex vlak voor je als je de zaal op komt! Verder interessant was een gedeelte over Charles Darwin als geoloog, want hij had op zijn reizen ook steenmonsters verzameld, bijvoorbeeld in de Andes, en een mooie vitrine met meteorieten en uitleg over de verschillende soorten, met voorbeelden erbij. De enorme hoeveelheid schelpfossielen ben ik voorbijgelopen. Ik was heel moe geworden, en werd slap van de warmte. Ik dronk mijn waterflesje leeg, en besloot terug te gaan naar mijn fiets en lekker te gaan uitwaaien en op mijn kamer een paar uur te gaan slapen. Daarna zou ik wel zien.

Op weg naar mijn fiets passeerde ik nog St. Bene’t’s Church. Er stond een bord voor met dat het de oudste kerk van Cambridge was, dus nog maar even gekeken. Het was er koeler dan buiten. Van mijn laatste Engelse muntjes een kaarsje opgestoken voor iedereen die het nodig heeft. Toen inderdaad naar de fiets en naar de kamer en plat. Ook nu kon ik de weg uit mijn hoofd vinden.

Voor het avondeten wilde ik naar een Indiaas restaurant in de buurt. Een paar minuten lopen verderop, bleek deze helaas gesloten. Gelukkig was ik langs een fusion street food kar gekomen, en toen ik daar weer terug langs kwam, de gok genomen en op Zuid-Afrikaanse origine teruggrijpende fusion fries en pulled chicken besteld met een ginger beer. Ik vroeg de man in de kar of dat een Nederlandse vlag was op zijn kar, naast de Zuid-Afrikaanse en nog een andere vlag die ik niet herkende. Inderdaad, zei hij, hij had voorheen ook poffertjes verkocht, maar in zijn eentje in deze kleine kar had hij die weggelaten. Op de kamer gekomen, bleek het allemaal erg smakelijk.

Vanavond vloog de tijd voorbij. Er is nu al voor de tweede avond op rij vuurwerk aan de gang, wat goed te horen maar jammer genoeg niet te zien is. Hier in de keuken geurt het naar de kruidige gerechten die Elaine de hostess aan het maken is. Morgen weer rustig aan alles inpakken en door op het fietsje naar Braintree. Hopelijk zijn mijn armen dan voldoende bijgekomen om de 55 km weer aan te kunnen. Dus ik stop nu maar gauw met typen.