Mijn hostess Beverly zei, "You can help yourself with breakfast, I don't do mornings, basically". Dus stond ik vanmorgen zelf mijn ontbijtje te maken in de keuken. Maar zo'n aardig mens! Alles kan, zelfs mijn fiets in de gang van het kleine appartement, en vanmorgen mijn tassen laten staan toen ik het Kelham Island Museum ging bezoeken.
Het fietsen in de heuvels bleek toch echt wat veel gevraagd van mens en machine. Mijn stadsfiets met 7 naafversnellingen en rollerbrakes van 6 jaar oud had het zwaar. En doordat de laagste versnelling niet laag genoeg gaat om bergje op rond te kunnen blijven trappen, moest ik toch vrij vaak gaan lopen. En niet zomaar, echt de man met de hamer en benen die nee zeggen. Ook al probeerde ik de snelheid laag te houden en diep door te ademen, op een gegeven moment stopte het gewoon. Trillende benen en verplichte rust. En bergje af piepende remmen, wat ook niet echt vertrouwen geeft.
De ontvangst op het zweefvliegveld van de Derbyshire and Lancashire gliding club was erg hartelijk. The lady of the house Sylvia leidde me persoonlijk rond door de voormalige boerderij die al tijden in gebruik is als clubhuis voor de vliegclub, b&b en huis voor Sylvia en haar man John. Die laatste is de technische man van de vliegclub met een imposante werkplaats. Na een douche ben ik maar eens gaan kijken bij de vliegers. Iedereen was geland en de kisten werden binnen gezet. Mezelf voorgesteld en ook hier weer allemaal vriendelijke mensen. Met een aantal daarvan een biertje gedronken, en met een kleiner aantal en twee Chinese meisjes die ook hier te gast zijn, gegeten. Weer helemaal leuk.
Morgenochtend bellen met Steve of het paragliden doorgaat qua weer en wind. Zo niet, zou ik nog kunnen switchen naar het “gewoon” zweefvliegen.
