Ferry across the Mersey

Het was me gisteren ook al opgevallen, en vandaag weer, er zijn heel veel daklozen in Liverpool. Vanmorgen wilde ik met mijn fiets de deur van het hotel uit, maar er zaten twee mannen te praten op de stoep. Een dus duidelijk dak- en ook haveloos, en een beetje de weg kwijt helaas, de ander een jongeman. Gedrieën werkten we de fiets met tassen de deur uit zonder de deur tussendoor in het slot te laten vallen. De dakloze meneer begon nu ook mij in het gesprek te betrekken. Veel verder als Holland, Ierland (waar de andere man vandaan bleek te komen) en wat schelden op het onderwijssysteem kwam hij niet. Ik hield afstand, met de fiets ertussen, en probeerde buiten de spetterzone te blijven. Op het moment dat het zonder escalatiegevaar kon, sprong ik op mijn geladen fiets en was weer onderweg, 9.15 uur en 45 minuten om bij de ferry te komen. Inderdaad, die van het liedje van Gerry and the Pacemakers.

Druilerige FAB Four 

De dag was weer druilerig en koud begonnen. Het veergebouw was nog niet open, en ik maakte een praatje met twee dames, naar bleek moeder en dochter. Gelukkig kwam er al gauw actie en konden we naar binnen. Kaartje kopen, en ik hoorde ineens Nederlands. Dat bleek een groepje van vier Nederlandse heren. Ook daar weer even mee gebabbeld. Iedereen is op een of andere manier geïnteresseerd als ze mijn bepakte fiets zien. En iedereen vind het ook bijzonder. Ik ben ook blij en trots dat het tot nu toe allemaal zo goed lukt.

De veerboot maakte een half rondje over de Mersey, en krakende speakers lieten afwisselend een vrouwen- en een mannenstem horen met wetenswaardigheden over wat je allemaal kon zien aan de oever. Er moest nog even gewacht worden op de veerboot naar Belfast, en toen die gekeerd en op snelheid was, konden we aanleggen. Ik stond te wachten aan de andere kant van waar ik ingestapt was. Niemand ging van boord, er lag ook geen loopbrug. Net op tijd zag ik dat aan de achterkant van de veerboot een looplank werd opgehaald, en ik nam een sprint al roepende dat ik nog van boord moest. Dat ging snel, de boot had echt nog geen 30 seconden aan de kant gelegen… Om aan de overkant verder te gaan moet je wel op tijd uitstappen… Ook weer gelukt.

Aan “Woodside” stonden allemaal leuke huisjes, een beetje als een kerstmarkt, maar dan wél leuk, zo te zien gemaakt van pallethout. Bij één kocht ik cake, bij de ander koffie. Heerlijk even opladen, en ook hier weer een meneer die naar mijn fiets stond te kijken. Van oorsprong Chileen, nu hier woonachtig, en ook een fietser. Hij vroeg of er niet wat gewicht naar voren verplaatst moest worden. Ik zei dat het zo wel ging, maar dat ik er wel achter was dat ik waarschijnlijk met iets minder spullen toe zou kunnen. Hij vertelde dat hij regelmatig ook op pad gaat, met alleen een tas in het frame, zeg maar zo’n gereedschapstas.

De rivier Dee

Eenmaal goed onderweg en weer een beetje warmgefietst, zat ik toch wel echt gewoon te genieten van het fietsen, het buiten zijn, het uitzicht, de picknick vlak nadat ik via de brug over de Dee Wales had bereikt en niet te vergeten, het opklarende weer. 

Ik wist dat de route de laatste 4 km flink zou gaan stijgen, dus ik was er mentaal op voorbereid. Het eerste stuk van de klim tot een stukje dalen ging goed, en ik pakte daar even een klein rustmomentje om de Craft uit te trekken en de zonnebril op te doen. Het uitzicht halverwege was al erg mooi. Maar het venijn zat ook hier weer eens in de staart. Mooie holle weg tussen steile rotsen, soort Lord of the Rings, maar flink steil. Ik dacht, ik doe dit helemaal voor mezelf, en hoef niet tot het gaatje, dus weer lekker een stukje lopen.

Hier heet het Pentre Halkyn. Betekenis geen idee… Welsch is een erkende taal in de UK met dubbele vermelding op veel aanduidingsborden, zo zag ik langs de weg. 

Ook met de vele foto’s op Booking.com is het nog maar afwachten of een hotel ook echt leuk is. Deze is erg prettig. De fiets staat weer veilig in het opberghok. Er is een bad op de kamer, makkelijk voor de kattewasjes, en… het hotel is ook een beetje een wellness annex sport resort. Sporten had ik al genoeg gedaan, maar een rondje wellness kon er best achteraan. Stoombad, sauna, koude douche, jacuzzi, je bent zo een uurtje lekker van de wereld. En het uitzicht vanuit de buitenjacuzzi! Het hele gebied vanaf Peak District tot hier was prachtig te zien. Dit houdt niet op foto’s! 

Terug op de kamer mijn wasje uitwringen. D.w.z. uitknijpen, in een handdoek rollen, handdoek onder je voet klemmen en met je handen de rol nog verder uitwringen. Heel veel vocht blijft dan in de handdoek achter, wat uren droogtijd scheelt. (Dank aan mijn schoonmoeder voor deze tip.) Dan ophangen met blauwe knijpers (Tanja) aan een meegenomen draadje tussen douchekop en handdoekenrek. Kind…