Gewekt worden door het geluid van de bovenburen die 7 uur een mooie tijd vonden voor een potje pim-pam-petten, dat was me nog niet eerder overkomen. Moet kunnen. Radio 2 aangezet en me nog even omgedraaid.
Doel van de dag was het bezoeken van Attingham Park, een landgoed dat niet meer bewoond wordt, maar beheerd wordt door de National Trust. Ik had met de Dynamic Watch software in de cloud weer een route uitgestippeld die de drukke wegen links liet liggen. Langs de rivier en verder over vrijliggende fietspaden en secundairewegen kwam ik al gauw bij het landgoed. Af en toe ga je de fout in bij het uitstippelen, en wordt je letterlijk een boeren akker ingestuurd. Blijkbaar had daar ooit een onverhard pad gelopen.
Het naderen van het landhuis was al prachtig. Het was omgeven met redelijk vlak land met koeien en schitterende oude eikenbomen. Afgezien van de auto's op het pad, fietste ik zo het verleden in.
Het landhuis zelf was vanaf 11 u open, en ik was precies op tijd binnen om wat uitleg van een vrijwilliger te krijgen, samen met andere bezoekers. Het landhuis was gebouwd met geld dat verdiend was in Londen met handel in stoffen zoals brokaat en linnen. In die tijd klotste het geld echt tegen de plinten. De familie was zelfs in staat een landgoed als verjaardagscadeau te geven. Of dat dit landgoed betrof heb ik niet helemaal kunnen volgen.
De inrichting was bijna helemaal authentiek, want pas in 1986 is het geheel overgegaan van de laatste levende barones naar de National Trust. De baron was daar, voordat hij in 1947 overleed, al mee bezig, en hij had laten vastleggen dat zijn vrouw tot haar dood mocht blijven wonen in een deel van het gebouw. Er heeft nog in een deel van het gebouw een school gezeten, maar toen die weg was, zijn het gebouw en de tuinen gaandeweg geschikt gemaakt voor openstelling.
Voor wie Downton Abbey kent: dat dus allemaal. Helaas niet de mooie oude auto's, maar wel alle hiërarchie zowel in de adellijke familie als ook in de rangen van het personeel.
De "bell room" telde 44 bellen, om personeel te kunnen oproepen door in een willekeurige kamer aan een schellekoord te trekken.
Een prachtig aangeklede dining room, met een gedekte tafel met allemaal nepvoedsel, zo mooi gedaan, de familie en gasten kunnen zó aan tafel. Ook enkele kostuums, zowel van 'upstairs' als van 'downstairs' waren tentoongesteld. Teveel om allemaal op te noemen. Zeker de moeite van een bezoek waard, en de £16,50 entree zijn goed besteed aan het behoud van dit alles. Na nog een prachtige wandeling in de mooie tuin, boomgaard met allerlei keurig van bordjes voorziene appelbomen en de moestuin stapte ik weer op de fiets. De GPS wilde niet helemaal wat ik wilde, n.l. mijn route omkeren. Die optie had ik nog niet eerder geprobeerd, en waarschijnlijk heb ik ergens een eigen paadje ontdekt door de menu's. Nu ja zo ben ik ook wel, niet altijd de gebaande paden volgen, maar liever zelf ontdekken. Ik had in ieder geval wel het roze streepje van mijn route op de heenweg dat ik kon volgen, dus geen probleem.
Er kwam een buitje en het werd kouder, dus mooie tijd om in de herberg / uitspanning die ik tegenkwam een kleine lunch te nemen. Daarna langs de rivier even staan kijken bij sportvissers, waarvan er een aan het vliegvissen was, vlak na een stuw in de rivier. Daarna als laatste stop naar de gevangenis van Shrewsbury. Deze is nu open als museum en voor evenementen als escape rooms.
Weer even de norm bijstellen: zo slecht zijn airbnb's nog niet. Het lijstje van grootste moordenaars van Engeland was imposant. Jack the Ripper natuurlijk maar ook veel meer recent. Als ik het goed onthouden heb, was de laatste terechtstelling, door ophanging, voltrokken in 1986. De meneer had zijn oude buurvrouw overvallen en doodgeslagen. Tja dat moet je ook niet doen.
Ik had het koud gekregen in de kille gevangenis, en ging gauw naar mijn kamer daar vlakbij. Net zo groot als een cel, maar wel warm, en met een eigen douche en meer privacy. Nu weer bij een restaurantje op het terras onder genot van de laatste zonnestralen en terrasverwarming en met goede wifi aan het natafelen en dit stukje aan het afmaken, met heerlijke country en bluesmuziek op de achtergrond. Het leven is goed, echt wel. Morgen weer een rit van 40+ km naar het zuiden. Hopelijk niet te koud en nat. Nog wel even langs een supermarkt voor wat proviand, want ik heb alleen nog crackers en jam, en een zakje gedroogde mangosnippers. Dat is overigens prima krachtvoer voor onderweg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dank voor je reactie! Heb je je naam eronder gezet? Groetjes Alfred