Met de trein naar Shrewsbury

Het ontbijt bij het hotel was goed, maar het wilde er niet erg in. Op een of andere manier zit er toch iets van spanning bij mij, en dat werkt dus op mijn eetlust 's morgens. Gelukkig bracht het hotel mijn ontbijt niet in rekening, dat scheelt toch weer £15,-. Mijn wasgoed gesorteerd in "dampig" en "echt nog niet droog" en ingepakt, en ruim op tijd naar het station vertrokken.

De fiets aan boord krijgen voor het eerste stuk van Llandudno naar Chester was geen probleem. Onderweg de hele rit van Llandudno tot ongeveer Prestatyn, die ik op de fiets een paar dagen eerder in omgekeerde richting maakte, teruggezien. Links van mij zat een ouder echtpaar minus een paar voortanden, vakantievierders op thuisreis. Ook zij zouden in Chester uitstappen, en de man zonder voortanden vertelde dat zij zich een paar dagen geleden vergist hadden in Colwyn Bay en Conwy. In Colwyn Bay waren ze zo uitgekeken, en met een uurtje zaten ze weer op de trein terug. Ik kan me voorstellen, ik heb in Colwyn Bay ook maar één klein gezellig straatje gezien. Gelukkig hebben ze het de dag erna overgedaan en toch Conwy bewonderd.

Ik bedenk mij dat dit soort kleine vergissingen mij ook kunnen overkomen. De spanning ontstaat bij mij als ik bedenk dat ik daardoor bijvoorbeeld een aansluiting mis, waardoor het ineens allemaal onoverzichtelijk wordt en in het honderd loopt. Misschien is dit één van die dingen van "jezelf tegen komen" waar iedereen het altijd over heeft als je dit soort aparte dingen gaat ondernemen.

Voor het binnerijden van het station van Chester ging ik naar mijn fiets, die inmiddels ingebouwd stond in buggy's, koffers en mensen, en ik informeerde wie er allemaal in Chester zouden uitstappen. Dat waren er gelukkig een heleboel, en met geduld en een one-point-turn in het gangpad, waarvoor een mevrouw in een hoekje moest kruipen, manoevreerde ik mijn fiets naar buiten. Horde genomen!

Ik had drie kwartier voor de overstap. Ruim genoeg dus, maar ik had nog geen zin in een cappuchino. Met lift, flyover en lift op het juiste perron beland, en dat bleek een eindperron. Dus misschien viel het mee met de drukte en zou iedereen de trein verlaten.

Ik keek eens om me heen en zag behoorlijk wat verval, en ook een stuk van het metaalwerk dat recentelijk geschilderd was. Als je een bepaalde kant opkeek, zou je niet denken dat het een volledig werkend station van een middelgrote plaats is.

Het instappen bleek toch iets meer uitdaging te zijn dan die keer ervoor. Er bleven maar mensen uitstappen, op hun dooie gemakkie, en ook stapten al allerlei mensen in. Ik zag nog geen kans om mijn fiets ertussen te wurmen. Ik hield wel mijn wiel tussen de deur. Deze trein zou niet vertrekken zonder mij. Zo'n beetje als laatste wist ik de fiets te uploaden. Op de daarvoor bestemde plaats zaten echter twee jongemannen met ieder een gigantische, zeg maar über rugzak. Zij waren ook niet de beroerdste, en ik plaatste mijn fiets zo dicht mogelijk tegen hun bagage zodat er nog net genoeg beenruimte voor hen overbleef, en stond zelf tegen mijn zadel zodat achter mij het gangpad nog een doorgang bood. De ruimte naast mij tussen de deuren aan weerszijde van de trein was opgevuld met moeders en oma's met kinderen in buggy's. Lekker warm, en ik had gelukkig alleen mijn T-shirt nog aan. Nergens kon een raam open. Gelukkig kon ik wel uit het raampje kijken zodat ik een idee kreeg door welk gebied we reden. Koeien in velden voor bomen, en af en toe bomen voor bomen.

De twee jongemannen moesten ook in Shrewsbury uitstappen. Zij bleken net een preselectiekamp te hebben gehad om militair te worden. Hun rugzakken waren volgens hen zo'n 40 pond, dat zou iets meer zijn dan mijn bagage. Ik probeerde even... niet van de grond te krijgen met één hand, in de houding waarin ik stond. Vast wel zwaarder dan 19 kg.

Het uitstappen ging weer vlotter dan verwacht. Horde genomen! Het hotel zat vlak tegenover het station. Er zat een brief achter het raam met uitleg dat één van de personeelsleden positief getest was op corona, en dus in zelfquarantaine zat. De bar bij het hotel was dus dicht. Ik belde het telefoonnummer, en binnen 5 minuten was er iemand om me in te checken. De fiets kon op de 1e etage op de overloop bij mijn kamer. Helemaal goed. Wasgoed weer uitgehangen, en tijd voor een klein dutje. Reizen is vermoeiend.

Een klein uurtje later de fiets gepakt voor een random ritje door de stad. Weer heel erg leuk, met mooie oude vakwerkgebouwen. Nu wel een cappuccino gescoord. Ergens heeft iemand bedacht dat hier standaard een laag gesuikerde chocoladepoeder overheen hoort. En ik vergeet steeds te vragen of ze dat er af willen laten, dus ik schep dat laagje er altijd als eerste af. Op zich niet vies, maar zonde van mijn koffie.

Het bleek dat Charles Darwin hier in Shrewsbury geboren is, en er staat een groot standbeeld van hem voor de historische bibliotheek. Ook Michael Palin van Monthy Python, en later zijn reisprogramma's, heeft hier op school gezeten. Hij heeft (nog) geen standbeeld. Een leuk niet te duur eettentje opgezocht en een hapje gegeten. Nu zit ik daar nog om dit verhaaltje te schrijven. Een cappuchino gaat er nog wel in, en dan weer even op de kamer naar de verdere planning kijken. Het zou leuk zijn om in drie of vier etappes toch nog een stukje door Wales, richting Bristol te fietsen. Het programma voor morgen is geboekt.