Oxford - Luton

De routine van ontbijt op de kamer werd vandaag nog even voortgezet. Alles inpakken, in twee etappes naar beneden slepen, laatste check op de kamer, en de sleutel inleveren. Dat laatste gaat bij dat zelfde apparaat waar ik de sleutel twee nachten geleden ook uitgehaald had. De aan het sleutelbosje hangende NFC druppel aanbieden, klepje springt open, sleuteltje erin, klepje weer dicht. De hele twee dagen in het hotel, behalve één keer een medebewoner op de gang, niemand gezien. Ik vind het eigenlijk heel ongezellig, maar iedere nacht in een hotel van meer dan 100 pond, dan wordt het wel een heel dure vakantie. En het is nu al niet goedkoop, maar goed, daar had ik wel op gerekend.

De rit naar Luton was 70+ km, de langste tot nu toe, dus had ik me voorgenomen om na ongeveer 30 en ongeveer 50 km in ieder geval een pauze in te lassen, en vooral ook genoeg te eten onderweg. De route was erg mooi. In Chilton stond ik met mijn rug naar Chilton House, uit te kijken over heuvels en dalen, met een meertje, prachtig. En er waren meer van deze vergezichten vandaag, in het 1e deel van de route. Het was goed opletten, want er moest nogal eens van richting worden veranderd, en met mijn oordoppen in tegen de windruis, hoorde ik de piepjes van de Garmin niet. Maar over het algemeen ging dat prima. Helaas was de pub die ik na ongeveer 30 km tegenkwam, nog tot 12 uur gesloten, en het was pas bij elven. Dus werd het een sigaar uit eigen doos, ofwel een bruine boterham met kaas, een handje gedroogde mango, een paar voorverpakte koekjes en een pakje jus d’orange.

De route werd tussendoor minder interessant, en na 50 km kon ik een kop koffie nemen bij een uitspanning die wél open was. Daar was het redelijk druk met gezinnen die een tafeltje hadden geboekt voor vaderdag. Vóór Luton werd het weer een tijdje wat leuker, met bossen, een stukje kanaal en wat vergezichten, en ik stuitte zowaar vlak voor het dorpje Marsworth op een Steam & Classic Vehicle Rally.

Nou dat was me wel 6 pond waard om daar even een blik te werpen. Het was behoorlijk groot, ik schat twee voetbalvelden, en ook behoorlijk druk. Je hoorde de stoomfluiten al. Echt een familie-uitje, hele gezinnen inclusief opa en oma, honden en buggy’s werden weer naar binnen gesleept. Keurig geregeld met parkeren in het boeren veld en voldoende vrijwilligers om kaartjes te verkopen, overal vuilnisbakken, voedselverkoop, toiletten, aan alles was gedacht. En er was ook erg veel moois te zien. Oude motoren, classic cars van de begintijd van de auto tot een vrij nieuwe Dodge Challenger, stationaire motoren, waar bijvoorbeeld vroeger een pomp mee werd aangedreven, en natuurlijk de prachtige stoomtractoren.

Ik zou verwachten dat die veel herrie zouden maken, maar nee, stoom is eigenlijk helemaal niet zo luid. Een beetje gepuf en gesuis, dat is het eigenlijk. Er zijn ook geen ontploffingen, zoals bij diesels of benzinemotoren. Erg mooi allemaal, en een leuk sfeertje. Maar ik wilde niet te lang blijven rondhangen, om mijn energie voor het fietsen te bewaren.

Eenmaal in Luton, bleek ik een uur te vroeg om in te checked, dus de dichtstbijzijnde pub opgezocht. Dit bleek echt een buurtkroeg te zijn, waar iedereen elkaar kende, en ik in 1e instantie door de andere gasten genegeerd werd. Wel werd ik, al voordat ik binnenkwam, door één van de stamgasten met gebaren gewezen op de achteringang. Dat leek hem een beter plan voor mijn fiets. Daar was ik het mee eens, want nu kon ik hem in de gaten houden. Eerst zat ik met mijn biertje buiten, maar ik vond het net te koud, en er dreigde regen. Eenmaal een poosje binnen, kwam er een oudere man naar me toe om een praatje te maken. Hij vroeg wat ik daar zo alleen deed, en hoe ik hier verzeild was geraakt. Ik zei hem dat ik een b&b in de buurt had, maar nog niet kon inchecken. Hij bleek in de straat dwars op die van mijn onderkomen te wonen. Hij was verbaasd dat in een gewoon woonhuis in zijn wijk een kamer verhuurd werd. Een gezellig gesprekje, maar John, zoals hij bleek te heten, was wel iemand die me steeds even moest aanraken. Corona of niet, ik houd daar niet zo van. De tijd ging in ieder geval wel sneller, en ik ging nu met een biertje op, de heuvel weer op, want ja, de b&b lag zo’n beetje op het hoogste punt van Luton.

Inchecken ging hier gelukkig gewoon face-to-face, en mijn fiets kon weer in de aanwezige mini-garage staan. Daar zou je geen moderne auto in kwijtraken, hooguit een Morris Minor of zo. Op de kamer is plenty kastruimte, maar een stoel past er niet meer bij… Maakt allemaal niet uit, het is toch maar voor één nachtje. Om wat te eten, moest ik nog wel naar buiten. Ik weet niet of er nog andere gedeeltes van Luton zijn, die wél de moeite waard zijn om te bekijken, maar wat ik ervan gezien heb, kan Luton gerust overgeslagen worden. Overal troep, volle vuilnisbakken bij elk huis (en ik weet niet of ze morgen geleegd worden, maar ik denk van niet), er wordt op straat meer Roemeens dan Engels gesproken en ik vond er geen leuk restaurant. De street food zag er wel goed uit, dus ik kocht een Kathi Roll, de Indiase variant van een roti-rol. Erg lekker. Ik at die al lopende op, en bedacht dat het wel slim was om voor morgen ook weer wat in te slaan. Ik had nog een yoghurt en een banaan, dus iets brood-achtigs voor ontbijt en picknick was wel handig. Ik liep verschillende kleine winkeltjes van allerlei etnische herkomst in, en in de laatste kocht ik voorverpakte cake, ook voor vanavond bij de koffie. Weer in het onderkomen, maakte ik inderdaad in de keuken een kopje voor mezelf. Daarna hield ik het niet meer, ik zette een wekker voor 30 minuten en viel als een blok in slaap.

Weer wakker geworden, lekker wat Spotify opgezet, en dit gebeuren weer in elkaar gereuteld. Vandaag hebben we het droog weten te houden, al werd het steeds een beetje kouder met de bewolking. Kijken wat morgen brengt, richting Cambridge