Chepstow - Bath

Gisteren had ik al gemerkt dat de douche nogal gevaarlijk was. Het bad met aparte kranen was prima, maar de mengkraan voor de douche had maar een paar milimeter speelruimte tussen ijskoud en gloeiend heet. Het lukte me wel om er een acceptabele temperatuur water uit te krijgen, maar de straal (het straaltje) liep zo dicht langs de kraan dat ik daar een paar keer met mijn elleboog tegenaan stootte. Het is gelukkig goed afgelopen, maar ik heb het toch maar even gemeld bij het uitchecken.

Voordat het zover was, eerst nog ontbeten. Er bleek een groepje van 6 Oostenrijkers, een dame en vijf heren in diverse leeftijden. Ik moest achter een van hen door om bij mijn plaats te komen. Hij keek om, en zonder erbij na te denken, zei ik in het Duits "das geht schon" en dus hebben zij de hele ochtend gedacht dat ik een Duitser was of zo. 😀

De fiets kwam weer tevoorschijn uit het zaaltje, en het regende dus jack aan, optuigen en gaan. Maar 1 km verder kon de jas alweer uit, geen regen meer en warm getrapt. Nog een kilometer verder, jas weer aan.

Inmiddels was ik bij de "oude" brug over de Severn gekomen, dus ik hield de jas aan tot de overkant. Ik had gisteren online wat gelezen over de brug. Deze is in 1966 of zo door Koningin Elizabeth geopend. Mooie zwart-witfoto's zijn daarvan. Op dit moment wordt begonnen met groot onderhoud, waardoor rijstroken dicht gaan en ook gaat de brug enkele weekeinden in juli helemaal dicht. Geluk dat hij nu nog open was.

Ik hield 2 meter afstand van het hekje links van mij, en dat ging prima, geen last van hoogtevrees. Er was verder helemaal niemand op het fietspad te bekennen, behalve een paar busjes van onderhoudsmensen die waarschijnlijk in een pijler aan het werk waren, en één andere fietser die me inhaalde toen ik net aan de overkant was. Welcome to England! Leuk en vrij uniek om over zo'n grote hangbrug te fietsen. De nieuwe brug lag de hele tijd een paar kilometer rechts van mij, maar door alle vangrails etc. had ik daar geen mooi zicht op. Toen ik een paar kilometer verderop omkeek, had ik nog wel een mooi doorkijkje naar beide bruggen.

Het landschap aan de Engelse kant was duidelijk anders maar ook weer niet zo heel erg anders. Nog wel een beetje heuvelachtig, maar niet meer de stenen muren tussen de schapenweiden, meer gewassen in plaats van vee, en de huizen waren weer de gebruikelijke twee-onder-een-kap modellen in plaats van natuurstenen huizen in allerlei soorten en maten.

De stad Bristol passeerde ik grotendeels aan de noordkant. Na zo'n 25 km zag ik uit een ooghoek nog net een uithangbord van een pub, dus een klein uitstapje van de route. Daar gekomen, bleek aan de overkant een eettentje te zitten dat er goed uitzag. Wie zou de beste koffie hebben? We moeten de kleine ondernemer steunen, besloot ik en koos voor het restaurantje. Goede keus. Een moeder met een klein dochtertje zaten aan een tafeltje in de buurt. Het kleintje had blijkbaar net geleerd "Hello!" te zeggen, en voerde een toneelstukje op met het zogenaamd laten vallen van een stukje chips  en dan op zijn Teletubby's hard "Oh-oo!" te roepen. Ik moedigde het verder niet aan. Even later ging ik weer op weg.

De route voerde na de tussenstop al snel langs weer een oude treinroute waar een keurig fietspad van was gemaakt. De National Cycle Route no. 4 ging hier overheen; deze was ik ook al  min of meer vanaf de brug aan het volgen.

Op een gegeven moment na een paar keer oude resten van stations en perrons te zijn gepasseerd, was er opeens een echt station. Het bleek een koffietentje te zijn. Er leek een grasveldje achter het perron te zijn dus even kijken of ik daar mijn lunchpakketje kon gaan openmaken. Inderdaad was er een bankje redelijk uit de wind, en ik knaagde lekker op mijn broodje met kaas en schijfjes komkommer van de Lidl. Er bleek daar een groep vrijwilligers actief te zijn om mensen met mobilitetsproblemen toch te laten fietsen op allerlei soorten fietsen. Driewielige ligfietsen, duofietsen, gewone fietsen en een soort verlaagde bakfiets waar een rolstoel op kon worden gezet zag ik op een rijtje staan. Ik maakte even een praatje met een van de mensen en vroeg ook of ik hun fietspomp even mocht gebruiken. Dat was geen probleem, en bleek ook wel nodig. Op de bobbelige bergweggetjes was wat extra vering niet zo gek, maar nu ik weer de stad in ging, waren wat hardere banden beter. En het was meteen te merken toen ik weer verder ging.

Ergens verderop kwam plotseling links van het fietspad het spoor onder de modder en het zand vandaan, en spoor en fietspad liepen een tijd parallel totdat het pad links het spoor over ging en er rechts allemaal oude spoorwagons en stoomketels van locomotieven verschenen. Even een blik werpen maar weer. Wederom een oud station, nu in gebruik als restaurant, deels doorlopend in twee spoorwagons. Grappig gedaan. In het station stonden enkele apparaten tentoongesteld waarmee vroeger contact gehouden werd over of het spoor vrij danwel in gebruik was. Buiten stonden nog wat spoorwagons die eruitzagen alsof ze nog wel in gebruik waren. Mocht er op het terrein een werkende (stoom-)locomotief aanwezig zijn, was deze vanaf buiten niet te bewonderen, helaas.

Vanaf dat punt was het niet ver meer, en al gauw reed ik het centrum van Bath binnen, eerst via allerlei bochten van NC 4 en de kleine straatjes, daarna wat grotere winkelstraten en pleintjes, en zonder het te merken over de beroemde Pulteny Bridge. Dat was niet te zien, want op de brug staan aan weerskanten winkeltjes. Daar kwam ik later pas achter. Via een brede laan met aan weerskanten grote zandstenen huizen, nog een stukje langs een kanaal en over de rivier, kwam ik uiteindelijk bij mijn onderkomen aan. Een gewoon woonhuis, waarvan op de bovenverdieping drie slaapkamers met gedeeld gebruik van de badkamer verhuurd worden. Licht, logisch ingericht, heel en schoon. Ik heb er geen problemen mee. Beneden is nog een zitkamer en keuken die 's ochtends tussen 7 en 11 gebruikt kunnen worden voor ontbijt, en ik mag de wasmachine gebruiken om mijn bullen een echte wasbeurt te geven. Dat gaan we dus morgenochtend maar in gang zetten. Voor morgenmiddag heb ik een wandeltoer door Bath geboekt, inclusief toegang tot de Romeinse baden waarvan iedereen zegt dat je die in ieder geval gezien moet hebben. Ik ben weer benieuwd. 

Pulteny Bridge

Vanavond de fiets gepakt en een random rondje door de stad gereden. Zo zag ik ook dat ik al over de brug met de winkels gekomen was zonder het door te hebben. Ik had trek, dus ben een beetje vroeg voor hier, een pizzeria ingedoken en heb lekker gegeten. Prima muziek, tafel in een leuk hoekje, goede wifi. Bakje echte Italiaanse cappuchino,  je verwacht het niet, met chocoladepoeder... en een biertje toe. Blijkt het pinapparaat het niet te doen. Ik kon wel even om de hoek wat geld uit de muur halen, dus geen probleem, en ik kreeg ook een flinke korting.

Weer bij mijn kamer aangekomen, zie ik een andere gast zijn fiets naar buiten dragen. Een forse kale man met grote oorringen, piercings en een knoop in zijn baard. Wij zijn beiden geïnteresseerd in elkaars reis, blijkt. Ik vroeg of hij zijn fiets op de kamer had. Hij zei ja, en de eigenaar Henry weet ervan en vind het OK. In dat geval is dat voor mij ook een oplossing. De man blijkt Yannick te heten en uit Zwitserland te komen. Hij is eind april weggegaan van huis met een fiets vol troep, net zoveel als ik, maar dan met een tent in plaats van een gitaar. Hij heeft al een deel van Zwitserland, Frankrijk en via Dover over, een deel van Engeland gefietst. Hij had door vervangen van een zieke meerdere veel overuren opgebouwd, en nog wat extra vakantie en onbetaald verlof erbij genomen, zodat hij pas in september weer aan de bak moet als sociaal werker. Erg leuk om onze ervaringen uit te wisselen. Ik heb hem de URL van mijn blog gegeven, en hij heeft me toegevoegd aan zijn WhatsApp-groep. Die is in het Zwitser-duits, dus we zullen zien hoever ik daarmee kom als er nieuwe berichten bij komen. Hij zei dat hij snurkt, dus ik heb de oordoppen vast klaargelegd.