Bath - Marlborough

Veel gezien vandaag. Kijken of ik niks vergeet. De route op de Garmin bleek problematisch, hij kon de parameters voor het display niet berekenen, en ik kwam er ook achter dat de route in het begin een paar km om was. Met Google maps erbij besloten om simpelweg het kanaal te volgen tot Devizes en dan verder te kijken of de Garmin het misschien nog zou oppikken.

Het kanaal was snel gevonden, want daar was ik de afgelopen dagen steeds al langs gefietst naar de stad, maar dan weet je nog niet meteen wat de goede richting is. Dus nog eens goed vergeleken met Google maps en in noordoostelijke richting vertrokken langs het kanaal. 

Nu was het vandaag zondag, dus jan en alleman, zijn hond en haar kinderwagen, fietsers, joggers en barbeque-ers, alles had vandaag besloten langs het kanaal te gaan recreëren. Allemaal leuk, en ik heb geen haast. Ik heb zeker meer dan honderd keer mensen bedankt die voor me aan de kant gingen, hun hond of kind onder appèl hielden of even inhielden. Ook ik ging regelmatig even langs de kant, aangezien ik met mijn blauwe tas achterop al de hele breedte van het pad inneem. Er gaan veel makke schapen in een hok.

Nog 5700 km tot volgende afslag

Hoewel dit dus een National Cycle Route is, pakt mijn routenavigatiesoftware in de cloud deze niet op. Dat vind ik wel een minpunt. Maar het is pas de 1e keer dat de Garmin begint te sputteren dat hij een route niet kan uitrekenen. Dat openbaart zich pas als je gaat rijden, dus dat is net niet het moment dat je dat wilt hebben. En hij blijft ook maar zeuren de hele tijd. Volgens mij kan ik ook een route maken via waypoints, maar dat heb ik nog niet uitgeprobeerd. Misschien kan ik ook wel een route vanuit Google maps exporteren en in Garmin importeren.

Aquaduct over de rivier

Genoeg daarover. De route langs het kanaal was prachtig. Je moet je voorstellen dat dit niet helemaal een gegraven kanaal is, maar meest een tegen een heuvel aan gebouwd kanaal, dat met allerlei bruggen, viaducten en aquaducten in de omgeving is neergelegd, over wegen, spoorwegen en de rivier heen. Nederland gaat prat op zijn dijken en waterbouwkunde, nou in Engeland konden ze er ook wat van.

Een koffiepauze na 20 km of zo bij een leuke uitspanning met picknicktafels vond ik een goed idee. Dit bleek een pleisterplaats voor fietsers. Toen ik handenwrijvend naar de taartjes stond te kijken, zei een jongedame tegen mij: That’s what we cycle for, ey? Ik antwoordde: Yep, and beer! We lachten samen en ik bestelde een cappuchino en een scone met rozijnen, en de bijbehorende jam en clotted cream. Inderdaad, daar doen we het voor. Aan de picknicktafel maakte ik een praatje met een echtpaar dat aan het wandelen was. Ook zij waren weer aardig, en zeer geïnteresseerd in mijn reis. Koffie en scone op, en door.

Nog 12 mijl naar Devizes,  langs het smalle paadje. Soms gaat dat onder een smal viaduct door, en wordt dan nog smaller en laag door de boog van het viaduct. Het is dan oppassen geblazen met ondergrond, wiebelen en tegenliggers, want als je in de plomp terecht komt, heb je mijn fiets met bepakking er niet zomaar even weer uit. Een paar keer kreeg ik inderdaad precies onder zo'n viaduct een paar tegenliggers, dus piep-piep-piep, achteruit. Verder heb je het eigenlijk niet zo in de gaten als je, om de brandnetels links te vermijden, rechts 5 cm van de afgrond fietst, als op dat smalle schuine randje hoog gras groeit. Wat je niet ziet, is er ook niet. Heel anders (voor mij) dan een open hekje op een hoge brug.

Ergens onderweg kwam er net een schip een sluisje binnen. Het leken de 'middelbare meisjes' wel, zoals het appgroepje van Leonie en haar vriendinnen heet. Twee dames bedienden de sluis en de andere twee bestuurden de boot. Dat ging geoefend en efficiënt. Twee dames stapten van boord. Een via het bruggetje naar de andere kant. Sluiskleppen aan de ene kant opendraaien zodat het water in de sluis nivelleert met de lage kant waar de boot lag. Sluisdeuren openduwen, bootje erin varen. Sluisdeuren dichtduwen, kleppen sluiten. Naar de andere sluisdeuren lopen, kleppen opendraaien zodat het water nivelleert met de hoge kant. Bootje komt omhoog, zorgen dat de punt niet in de sluisdeur blijft zitten, is slordig als je bootje zinkt in de sluis. Sluisdeuren openduwen, bootje vaart de sluis uit. Sluisdeuren sluiten, kleppen sluiten. Achter de boot aan rennen (één dame nog eerst terug naar het bruggetje) om weer aan boort te komen. Ja, je bent lekker bezig. En er zijn heeeeel veel sluizen...

Want dan kom je ineens om een hoekje gereden en ziet de sluizen van Caen Hill locks. Wauw! Dit staat denk ik voor Engeland gelijk aan onze molens bij Kinderdijk. Dat hier geen bussen Chinezen naartoe gereden worden heeft misschien met covid te maken, of ze hebben het misschien nog niet ontdekt. Wat een staaltje 'engineering'. Een stuk of 20 sluizen op regelmatige afstand en ieder met zo'n 2 m of meer hoogteverschil en allemaal handbediend door de opvarenden van de canal boat die op dat moment in de sluis ligt. Spectaculair om van onder af omhoog de sluizen te zien liggen. Ook dit houdt weer niet zo goed op de foto.

Al rijdend naar boven, bedenk ik dan bij mezelf was er net niet een stuk met een hogere sluis tussen een aantal aan weerszijden omlaag lopende sluizen. Hoe zorgen ze ervoor dat die bovenste sluis niet droog komt te vallen c.q. volloopt op het goede moment? Ook daar bleek een oplossing voor. Er staat ergens een terugpompgemaal dat water terug omhoog pompt, zodat er voldoende water in het systeem blijft zitten. En bij de Caen Hill locks is er tussen elke twee sluizen een reservoir dat voldoende water bevat voor heel veel keer schutten. Deze reservoirs zijn op dit moment schijnbaar zeer rijke ecosystemen samen met de bossages eromheen, waar bijzondere soorten van allerlei dieren voorkomen.

En ik heb ook even opgezocht welke kanorace Cor de Jong het ooit over had: Devizes to Westminster. Het is een vierdaagse wedstrijd over 200 km, met inderdaad veel sluizen er in, maar niet de Caen Hill locks.

Bovenaan bij een restaurantje een tosti en een cola genomen, voor weer wat energie voor het volgende deel van de etappe. Om richting Marlborough te gaan, verlaat de route het kanaal. Weer even een stukje provinciale weg,  maar bijna geen vrachtverkeer op zondag. Wel motoren en ook vandaag veel oldtimers gezien die op zondag voor een toertje onder het canvas vandaan gehaald waren. Een lichtgele Jaguar E-type was de mooiste, al moet die chauffeur hem wel inleveren als hij met dit weer de kap dichtlaat.

Ik had Avebury ook in de route opgenomen vanwege de 6000 jaar oude stenen cirkels die daar te vinden zijn. Minder bekend, maar dus ook minder druk en beter van dichtbij te bekijken dan het door toeristen en wannabe-druïdes platgetreden Stonehenge. Zeker ook hier enkele stone huggers gezien, maar ze vielen er verder niemand mee lastig. Enerzijds vind ik het een rijtje stenen en zegt het me weinig, anderzijds wel fascinerend hoe groot en oud het is, hoe men het in die tijd heeft kunnen maken, en dat men geen idee heeft wat de vroegere betekenis nu eigenlijk was.

Aldaar boven de stenen cirkelden een paar Red Kites (Rode Wouw) rond, een zeldzame roofvogelsoort waarvan ik ergens gelezen had dat die hier voorkomen. Een prachtig vliegbeeld en leuk om te zien hoe andere vogels waaronder kouwen, ze wegjoegen. Het museum was al dicht, dus het laatste stukje  ingezet. Via enkele leuke achterafweggetjes zag ik ineens een wit paard in de heuvel. Ik dacht dat dit ook iets prehistorisch was, net als de Naca lines in Peru of is het Chili. Maar Google leerde me dat deze van na 1800 is. Wel leuk om het zo spontaan tegen te komen, maar ik zou er niet voor omgefietst zijn.

Mijn onderkomen van vandaag lag uiteraard weer boven aan de heuvel. Prima kamer bij een mevrouw die de hele dag werkt, vandaar de late inchecktijd.

Een hapje gegeten bij een pub die op maandagavond open was en op de terugweg bergje op even met Leonie gebeld die dacht dat ze een hijger aan de lijn had.